Αυτό ήταν. Ο Τούρκος τον κοίταξε με ένα βλέμμα πούβγαζε φλόγες, χαμογέλασε περίεργα και χωρίς να πει κουβέντα εξαφανίστηκε.
     Σε λιγώτερο από μια ώρα εμφανίστηκαν στο μαγαζί του, τρεις άντρες από την Τουρκική ασφάλεια. Μπήκαν στο μαγαζί και ένας απ' αυτούς γάβγισε μάλλον παρά μίλησε:
- Παράτησέ τα όλα, κλείσε το μαγαζί σου και έλα μαζί μας στην Ασφάλεια!                                                                                                                          Ο θείος Σιδερής τους κοίταξε έκπληκτος:
- Γιατί πρέπει να έλθω στην Ασφάλεια; ρώτησε.
- Αυτό θα το μάθεις όταν φτάσουμε εκεί!                                                                            Ηταν η κοφτή απάντηση που δεν του έδινε πολλά περιθώρια άλλης συζήτησης. Η έκπληξη έδωσε τόπο σ' ένα μούδιασμα και σ' ένα κακό προαίσθημα. Έβγαλε την ποδιά του, κλείδωσε το μαγαζί και τους ακολούθησε.
Όταν φθάσανε στην Ασφάλεια μπήκανε σ' ένα δωμάτιο, την ώρα ακριβώς που έβγαινε ο Τούρκος που πριν λίγη ώρα είχε κάνει την εμφάνισή του στην πόρτα του μαγαζιού του και τον είχε επιπλήξει επειδή δούλευε.
     Μόλις έκλεισε η πόρτα, ένας απ' τους τρεις Τούρκους, αιφνιδιαστικά, χωρίς καν ν' ανοίξει το στόμα του, άρχισε να γρονθοκοπεί τον θείο Σιδερή στο πρόσωπο, στο στομάχι, στο κεφάλι -όπου έβρισκαν οι γροθιές του. Όταν σωριάστηκε αναίσθητος τον έσυραν σε μια καρέκλα και τον έλουσαν με ένα κουβά κρύο νερό.
Μετά από αρκετή ώρα άρχισε να συνέρχεται. Σιγά-σιγά συνειδητοποίησε που βρισκόταν και τί είχε πάθει, όταν άκουσε μια μοχθηρή φωνή, να τον βρίζει:
- Ισίδωρος Βαφέας, ένας βρωμερός γκιαούρης που τόλμησε να βρίσει την ιερή Τουρκική σημαία. Κανονικά έπρεπε να σ' εκτελέσουμε επί τόπου για το έγκλημά σου αυτό, αλλά ούτως ή άλλως η ζωή σου τέλειωσε. Πρέπει επιτέλους αυτά τα σκουλήκια οι Ρωμιοί να μάθουν πως εδώ είναι Τουρκία και δεν μπορούν να βρίζουν τους Τούρκους και τη σημαία τους χωρίς να το πληρώσουν με την ζωή τους!
Ζήτε στη γή μας, που είναι πια ιδιοκτησία μας και δεν λέτε να το χωνέψετε! Και σαν να μην έφτανε αυτό, βρίζετε και τους Τούρκους! Όπως εσύ, βρωμερέ γκιαούρη, τόλμησες να βρίσεις την ιερή Τουρκική σημαία!
     - Όχι, όχι! Δεν έβρισα την Τουρκική σημαία! τραύλισε ο θείος Σιδερής. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα για...
Οι λέξεις του διακόπηκαν απότομα, όταν όρμησαν πάνω του δύο απ' τους τρεις Τούρκους και άρχισαν να τον κτυπούν στα τυφλά. Ανυπεράσπιστος και χωρίς την παραμικρή αντίσταση έχασε τις αισθήσεις του.
     Τις ξαναβρήκε μετά από αρκετές ώρες στο υγρό πάτωμα ενός σκοτεινού κελλιού.
Οι ώρες άρχισαν να κυλούν αργά, βασανιστικά. Όλο το κορμί του ήταν γεμάτο πληγές κι' αισθανόταν αφόρητους πόνους παντού.
«Όλα τέλειωσαν»! σκέφτηκε. «Πάει, ξόφλησα. Θα πεθάνω εδώ μέσα!». 24 ώρες, 48 ώρες, 72 ώρες. Η μονοτονία του μουχλιασμένου χώρου διακόπηκε ελάχιστες φορές, όταν ένα βρώμικο πιάτο που υποτίθεται πως είχε φαγητό, αφέθηκε με θόρυβο μέσα στο κελλί.
     Η οικογένεια του θείου Σιδερή, εν τω μεταξύ, είχε αναστατωθεί. Οι γονείς του, τα πέντε αδέλφια του, οι φίλοι του δεν μπορούσαν να εξηγήσουν την ξαφνική του εξαφάνιση.
Την τρίτη μέρα, μετά την εξαφάνισή του, έφθασαν στη Γενική Ασφάλεια απ' όπου έμαθαν πως ο Ισίδωρος Βαφειάς ήταν κρατούμενος με την κατηγορία της εξύβρισης του Τουρκισμού, σύμφωνα με το Νόμο του 1932.
     Τα πράγματα ήταν πάρα πολύ σκούρα. Οι Τούρκοι δεν αφήνουν καμμιά ευκαιρία να πάει χαμένη όταν πρόκειται να εξοντώσουν ένα γκιαούρη. Εκτός βέβαια αν έχει πολλά λεφτά.

15 - 16