Οι μέρες που μεσολάβησαν μέχρι την άλλη Τρίτη το πρωί ήταν γεμάτες ένταση και τρεξίματα.
     Η καταγραφή της περιουσίας μας στο σπίτι και στο μαγαζί έγινε χωρίς καθυστέρηση.
     Στο σπίτι κατέγραψαν τα πάντα -έπιπλα, χαλιά ακόμα και σκεύη-, τα πάντα εκτός από ρουχισμό.
     Στο μαγαζί όλα τα πάγια -εργαλεία, έπιπλα- καθώς και μερικά κινητά είδη κάποιας αξίας.
     Οι γνωστοί και οι φίλοι είχαν μαζευτεί στο σπίτι για να προσφέρουν τη συμπαράστασή τους. Αλλοι έκλαιγαν, άλλοι όμως χαμογελούσαν και μας ενθάρρυναν για την βεβαιότητα μιας καλύτερης ζωής.
     Ο πατέρας μου προσπάθησε να διαθέσει το εμπόρευμα εκείνο, που επειδή ήταν ευτελούς αξίας, δεν είχε καταγραφεί με λεπτομέρεια. Μάταια βέβαια. Οι Τούρκοι καραδοκούσαν να αρπάξουν την λεία, δωρεάν. Όπως και έγινε. Στο μαγαζί εγκαταστάθηκε ένας Τούρκος που είχε ο πατέρας μου για βοηθό. Στο σπίτι αργότερα, όταν φύγαμε, ο Τούρκος θυρωρός της διπλανής πολυκατοικίας.
     Ο πατέρας μου πάντως αντιμετώπιζε την κατάσταση με χαρακτηριστική ψυχραιμία.
Η μητέρα μου έδειξε τις επόμενες μέρες να ξεπερνάει το αρχικό σοκ και να συμβιβάζεται με την ιδέα μιας καινούριας αρχής.
     Η αδελφή μου υπέφερε. Έχανε το σχολείο της, τις φίλες της, τον κόσμο μέσα στον οποίο είχε μεγαλώσει. Ήταν απαρηγόρητη.
     Εγώ αναγκάστηκα απ' τις περιστάσεις να ωριμάσω πριν την ώρα μου. Χωρίς να αντιλαμβάνομαι όλη την έκταση της αλλαγής που ερχόταν στην ζωή μας, διαισθανόμουνα τη σοβαρότητά της. Το χαμόγελο έσβησε για πολλά χρόνια απ' τα χείλη μου.
     Όσο πλησίαζε η Τρίτη που θα 'φευγε ο πατέρας μας με ένα μικρό βαλιτσάκι για την Αθήνα, για να ξαναρχίσει τη ζωή του και τη ζωή μας απ' την αρχή, η αναστάτωσή μας μεγάλωνε.
     Την Δευτέρα το βράδυ, λίγες ώρες πριν ξεκινήσει, μάζεψε όλη την οικογένεια γύρω του:
     - Αύριο το πρωί φεύγοντας θα αφήσω πίσω μου όλα τα πολύτιμα πράγματα που είχα στη ζωή μου: Τον τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα, το σπιτάκι μας, την δουλειά μου, τη μητέρα σας, εσάς. Κι όμως όπως βλέπετε κρατάω όσο μπορώ την ψυχραιμία μου και σκέφτομαι πως όλα όσα μας συμβαίνουν μας ξεπερνούνε και πως δεν μπορούμε να έρθουμε αντίθετοι στη μοίρα μας. Θα πάω στην Αθήνα και
θα προσπαθήσω να νοικιάσω ένα μικρό διαμέρισμα, ώστε να σας πάρω εκεί όσο πιο γρήγορα είναι δυνατόν. Βέβαια κάτι τέτοιο δε θα είναι πολύ εύκολο, γιατί πρέπει να εξασφαλίσω πρώτα δουλειά μια και χρήματα, όπως ξέρετε, δε θα μας μείνουν. Θα κάνω όμως όσο πιο γρήγορα είναι δυνατόν για να έρθετε γρήγορα κοντά μου.
     Μέχρι τότε θέλω να 'στε μονιασμένοι, να ακούτε τη μάνα σας και να προσέχετε. Να προσέχετε να μη δώσετε την παραμικρή αφορμή. Στους δρόμους δεν πρέπει ν' ανοίγετε το στόμα σας ακόμα κι αν σας προκαλέσουν.
     Εσύ Λεωνίδα είσαι πια ο μόνος άντρας που θα μείνει στην οικογένεια. Να προσέχεις σαν τα μάτια σου τη μάνα σου και την αδελφή σου. Δεν πιστεύω πως θα χρειαστούν παραπάνω από μερικές βδομάδες για να τακτοποιήσω τα πράγματα στην Αθήνα. Όσο όμως και να χρειαστεί πρέπει να 'χω ήσυχο -όσο βέβαια είναι δυνατό το κεφάλι μου, ώστε να μπορέσω να σας φέρω γρήγορα.
     Όλοι μας ακούγαμε σιωπηλοί και με προσοχή τα λόγια του πατέρα μου.

35-36