Στις 12 τα μεσάνυχτα και, αφού οι τέλεια οργανωμένες ομάδες είχαν σχεδόν ολοκληρώσει το έργο τους, η Τουρκική Κυβέρνηση ευαρεστήθηκε να κηρύξει Στρατιωτικό Νόμο σε μια Πόλη παραδομένη στις φλόγες. Το σχέδιό τους σημείωσε καταπληκτική επιτυχία. Το σύνολο σχεδόν των ελληνικών περιουσιών καταστράφηκε. Ο ελληνικός πληθυσμός τρομοκρατήθηκε. Οι απειλές για τη ζωή όσων είχαν επιβιώσει ήταν διάχυτες στην ατμόσφαιρα. Ο στόχος τους λαβώθηκε θανάσιμα. Ο Ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης δεν επρόκειτο να συνέλθει ποτέ από το χτύπημα της νύχτας αυτής. Σιγά-σιγά καραβάνια ολόκληρα από Έλληνες εγκατέλειπαν την Βασιλεύουσα για να εξασφαλίσουν τουλάχιστον τη ζωή τους.
     Η φυγή των Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη πήρε διαστάσεις επιδημίας. Χωριά ολόκληρα, συνοικίες πυκνοκατοικημένες από Έλληνες άρχισαν να αραιώνουν. Οι εκκλησίες που πλημμύριζαν όχι μόνο στο εσωτερικό τους αλλά και σ' ολόκληρο τον αυλόγυρο, άρχισαν να ερημώνουν. Τα σχολεία βρέθηκαν σταδιακά χωρίς μαθητές και άρχισαν να κλείνουν το ένα μετά το άλλο.
     Λίγο μετά τα Σεπτεμβριανά ο Τούρκος φοιτητής Οκτάϊ Εγκίν, που μετέφερε τη βόμβα στο Τουρκικό Προξενείοτης Θεσσαλονίκης, συνελήφθη από την Ελληνική αστυνομία.
     Όταν στις 15/ 6/ 1956 αφέθηκε ελεύθερος, διέφυγε στην Τουρκία όπου του έγινε υποδοχή Εθνικού Ήρωα. Η δήθεν σοβαρή Τουρκική εφημερίδα «Τζουμχουριέτ» τον προσλαμβάνει για να μεταφράζει ειδήσεις και σχόλια του Ραδιοφωνικού Σταθμού των Αθηνών, ενώ αργότερα γίνεται Διευθυντής της Αστυνομίας στην Άγκυρα.
     Τρεις μόλις μέρες μετά τα γεγονότα της 6ης Σεπτεμβρίου 1955 ο αρχηγός της Τουρκικής αντιπολίτευσης Ισμέτ Ινονού, δηλώνει με προκλητική σαφήνεια, στο κέντρο του Λαϊκού Κόμματος του οποίου ήταν αρχηγός:
     «Είναι καλό που δεν αναμείχτηκε το κόμμα μας στα γεγονότα αυτά, όμως οι εκδηλώσεις αυτές ήταν πολύ καλά οργανωμένη εθνική ενέργεια και ωφέλιμη για να καθαρίσει η χώρα μας από το ελληνικό στοιχείο που είναι ένας βραχνάς».
     Πέντε χρόνια αργότερα, όταν το στρατιωτικό πραξικόπημα ανέτρεψε την Κυβέρνηση του Αντνάν Μεντερές τον Μάϊο του 1960, έστησε την Δίκη της Πλάτης (20/ 10/ 60 - 5/1/ 61), όπου ο Πρωθυπουργός Αντνάν Μεντερές και ο Υπουργός Εξωτερικών Φατίν Ρουστού Ζορλού βρέθηκαν ένοχοι, μεταξύ άλλων και, για την οργάνωση και εκτέλεση των βανδαλισμών της 6ης Σεπτεμβρίου 1955.
     Στο σκεπτικό της καταδικαστικής απόφασης αναφέρεται πως δεν κρίθηκαν ένοχοι για την οργάνωση και την εκτέλεση των βανδαλισμών αλλά γιατί εξαιτίας των γεγονότων προκάλεσαν ζημιά στην Διεθνή εικόνα της Τουρκίας.
     Το χωριό Γκέρζε της Μικράς Ασίας απ' το οποίο προερχόταν οι περισσότεροι Λαζοί επιδρομείς, λίγες βδομάδες μετά τα γεγονότα, καταστράφηκε τελείως από μεγάλη πυρκαγιά, ενώ δύο άλλα χωριά, που επίσης συμμετείχαν στην επιδρομή, ισοπεδώθηκαν κυριολεκτικά από ισχυρό σεισμό.

73-74