Ο Πρωθυπουργός της Γαλλίας Κλεμανσώ, μπροστά στην ασύλληπτη έκταση της γενεοκτονίας αυτής, είπε πως η Παγκόσμια ιστορία δεν έχει άλλο παράδειγμα τόσο απεχθών εγκλημάτων.
     Ο κύριος Κλεόπας σταμάτησε πάλι, φανερά συγκινημένος, και ήπιε μερικές γουλιές νερό ακόμα, πριν συνεχίσει.
     - Το 1916 και το 1917 η Τουρκία συνέχιζε συστηματικά την εξόντωση των μη μουσουλμανικών πληθυσμών. Το τέλος όμως του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκει την Τουρκία στο πλευρό των ηττημένων. Η Τουρκία κυριολεκτικά διαλύεται. Στις 4 Ιουνίου 1918 με τη συνθήκη του Μπατούμ, η Τουρκία αναγνωρίζει την ανεξαρτησία της Αρμενίας.
     Με την ήττα της Τουρκίας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο συμμαχικός στόλος πέρασε τα Δαρδανέλια. Επικεφαλής το Ελληνικό πολεμικό «Αβέρωφ». Το παραλήρημα ενθουσιασμού από τους κατοίκους της Πόλης εκείνη τη μέρα, είναι κάτι το απερίγραπτο. Όλοι στο Πέρα και στα παράλια του Βοσπόρου ύψωσαν ελληνικές σημαίες. Πολλοί με βάρκες πλησίαζαν και φιλούσαν τα σίδερα του πολεμικού «Αβέρωφ». Όλη τη νύχτα ο κόσμος πανηγύριζε και έζησε μεγάλες στιγμές.
     Πολλοί άρχισαν να λένε πώς ήρθε η ώρα να εκπληρωθούν οι θρύλοι του μαρμαρωμένου βασιλιά και της Κόκκινης Μηλιάς.
     Το πρόσωπο του κυρίου Κλεόπα πήρε ένα λυπημένο ύφος νοσταλγίας.      - Τι λένε οι θρύλοι αυτοί κύριε Κλεόπα; ρώτησα.
     - Από το 1071, αγαπητό μου παιδί, που οι Σελτσούκοι κέρδισαν τη μάχη του Μαντζικέρτ της Μικράς Ασίας και άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για την διάλυση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, ο ελληνισμός της Μικράς Ασίας δημιούργησε, με το αλάθητο ένστικτο ενός λαού που έβλεπε την επερχόμενη συμφορά, το μύθο της Κόκκινης Μηλιάς. Σύμφωνα με το μύθο, οι Τούρκοι αφού θα πολιορκούσαν με κάθε μέσο την Κωνσταντινούπολη, θα νικούσαν την άμυνα των υπερασπιστών της και θα άρχιζαν να την κυριεύουν.
     Τη στιγμή ακριβώς εκείνη με θεϊκή παρέμβαση οι κατακτητές θα ετρέπονταν σε φυγή και θα καταδιώκονταν μέχρι το Μονοδένδρι, δηλαδή την Κόκκινη Μηλιά.
     Αργότερα, όταν έγινε η άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453, ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, χάθηκε κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Πολλοί έλεγαν πως πέθανε στη μάχη κοντά στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού και ο σουλτάνος έβαλε να ψάξουν στους σωρούς των πτωμάτων χωρίς όμως αποτέλεσμα. Το πτώμα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου δε βρέθηκε ποτέ και ετάφη ένα ακέφαλο πτώμα, που θεωρήθηκε πως ήταν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, επειδή στα πόδια του είχε πέδιλα με ζωγραφισμένους χρυσούς αετούς που ήταν συνήθεια αυτοκρατορική. Όλα αυτά δημιούργησαν το μύθο του μαρμαρωμένου Βασιλιά, σύμφωνα με τον οποίο ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος δεν σκοτώθηκε στην μάχη αλλά μαρμαρώθηκε και βρίσκεται στην Κλειστή Πύλη της Αγίας Σοφίας μέχρι τη μέρα που άγγελος Κυρίου θα τον ζωντανέψει και θα του παραδώσει το σπαθί του ώστε να εκδιώξει τους κατακτητές Τούρκους μέχρι την Κόκκινη Μηλιά. Ακόμα και σήμερα, αγαπητό μου παιδί, πολλοί λένε πως σαν πλησιάσουν στην Κλειστή Πύλη της Αγιάς Σοφιάς ακούνε ψαλμωδίες και ύμνους για τον μαρμαρωμένο βασιλιά. Οι μύθοι αυτοί που άντεξαν στο χρόνο και μεταδίδονται, εδώ και αιώνες, από γενεά σε γενεά, χώρεσαν μέσα στους λιτούς στίχους του Εθνικού Ποιητή της Ελλάδας, του Κωστή Παλαμά, στη «Φλογέρα του Βασιλιά»:
     «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς και θα ξυπνώ απ' το μνήμα το μυστικό και το άβρετο που θα με κλιή, θα βγαίνω και τη χτιστή Χρυσόπορτα ξεχτίζοντας θα τρέχω και καλιφάδων νικητής και τσάρων κυνηγάρης πέρα στην Κόκκινη Μηλιά, θα παίρνω την ανάσα».

87-88