Η
ΝΗΣΟΣ ΣΥΜΗ
SYMI ISLAND
English Version | Gallery!
Η ΝΗΣΟΣ ΣΥΜΗ
ΙΣΤΟΡΙΑ-ΟΝΟΜΑΣΙΑ
Πολλές και διάφορες ονομασίες μνημονεύονται
για την νήσον Σύμη. Η επικρατέστερη ονομασία όμως είναι το όνομα Σύμη. Για το όνομα αυτό υπάρχουν δύο εκδοχές. Στην πρώτη ο Διόδωρος ο Σικελιώτης την αποδίδει στήν νύμφη Σύμη που ήταν κόρη του Ιάλυσου και της Δώτιδας. Η Σύμη ζευγάρωσε με τον Ποσειδώνα και γέννησε τον Χθόνιο που ήταν και ο
αρχηγός των πρώτων κατοίκων-εποίκων του νησιού.
Οι κάτοικοι αυτοί κατάγονταν
από την Θεσσαλία και αποτελούσαν μέρος της αποικίας του Τρίοπος που ευρίσκετο
στις απέναντι ακτές της Καρίας. Ο Χθόνιος ονόμασε το νησί Σύμη προς τιμή
της μητέρας του. Στην δεύτερη περίπτωση ο Ευστάθιος αποδίδει την ονομασία
στον Γλαύκο που ονόμασε το νησί Σύμη προς τιμή της γυναίκας του Σύμης την
οποία έκλεψε από τις απέναντι ακτές της Καρίας και την μετέφερε στην ακατοίκητη
και έρημη νήσο όπου και απετέλεσαν τους πρώτους κατοίκους. Ο Γλαύκος ήταν
δεινός κολυμβητής, ψαράς και περίφημος ναυπηγός. Κατα μίαν εκδοχήν φέρεται
ώς ο ναυπηγός της Αργώς και έλαβε μέρος στην Αργοναυτική εκστρατείας.
'Αλλες ονομασίες που αναφέρονται από διαφόρους συγγραφείς είναι Μεταποντίς, Αίγλη,
Κοφική ώς επίσης και 'Ελκουσα.(Στράβων, Στέφανος Βυζάντιος, Πτολεμαίος
κ.α.)
Η Σύμη αναφέρεται από τον 'Ομηρο στην Ιλιάδα στον Κατάλογο των Νηών
(καραβιών) Β671. Συγκεκριμένα αναφέρει:
"Νιρεύς αν Σύμηθεν, άγε τρεις νήας εΔσας
Νιρεύς ΑγλαΔας υιός Χαρόποιό τ' άνακτος,
Νιρεύς ος κάλλιος ανήρ υπό 'Ιλιον ήλθε
των άλλων Δαναών μετ' αμύμονα ΠηλεΔωνα
αλλ' αλλαπανδνός έην, παύρος δε οι είπετο λαό."
(Β671-675).
Ο Νιρέας ο γιός του Χαρόπου και της Αγλαίας
ήρθε από την Σύμη με τρία καράβια
και ήταν ο πιό όμορφος απ' όλους τους Δαναούς
που ήρθαν στο 'Ιλιον, μετά φυσικά από το γιό του Πηλέα, (ο Αχχιλλέας)
είχε φέρει όμως μαζί του λίγους άνδρες. (Στρατιωτική δύναμη).
Ο Νιρέας σκοτώθηκε στον πόλεμο της Τροίας από τον Ευρυπύλο.'Ηταν
δέ ο πιό όμορφος μεταξύ των Ελλήνων μετά φυσικά από τον Αχιλλέα. Μετά τον
Τρωικό πόλεμο την Σύμη την κατέλαβαν οι Κάρες οι οποίοι τότε ήταν θαλασσοκράτορες.
'Επειτα οι Κάρες εγκατέλειψαν το νησί επειδή έγεινε ξηρασία και το νησί δέν παρήγαγε
τίποτα. Επόμενοι κάτοικοι ήταν Αργίοι και Λακεδαιμόνιοι που ίδρυσαν αποικία
με αρχηγό τον Ναύσον. Μετά ο Ξούθος έφερε άλλη αποικία από Κνιδίους και
Ροδίους. Κατα τον Πελοποννησιακό Πόλεμο το νησί το κατείχαν οι Αθηναίοι
και το χρησιμοποιούσαν σαν ναυτική βάση για τις επιχειρήσεις τους. Ο Θουκυδίδης διηγείται ότι τον εικοστό χρόνο του Πελοποννησιακού Πολέμου (412-411), οι Σπαρτιάτες νίκησαν στα ανοιχτά της Σύμης τον Αθηναικό στόλο που διοικούσε ο Χαρμίνος και μετά την νίκη τους ήρθαν στο νησί και έστησαν τρόπαιο.
Η Σύμη δεν υπήρξε ποτέ αυτόνομη-ελεύθερη πολις διότι δεν έχουν βρεθεί συμιακά
νομίσματα. Υπαγόταν σε ροδιακούς δήμους και στα ρωμαικά και βυζαντινά χρόνια
ακολουθούσε την τύχη της Ρόδου. Ετσι μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης
από τους Σταυροφόρους (1204) το νησί το πήρε ο Λέων Γαβαλάς (βυζαντινός
άρχοντας). 'Επειτα το νησί πέρασε στην Ελληνική Αυτοκρατορία της Νίκαιας
και μετά την απελευθέρωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους από
τον Μιχαήλ Παλαιολόγο (1261) πέρασε και πάλι στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
Το 1309 μ.Χ το νησί το κατέλαβαν οι 'Ιππότες της Ρόδου οι οποίοι λαμβάνοντας
υπόψιν την προνομιακή θέση του για το εμπόριο καθώς και την πείραν το κατοίκων
στην ναυπηγική και την ναυσιπλοiα παρεχώρησαν αρκετά προνόμοια στους κατοίκους
οι οποίοι και τα εκμεταλλεύτηκαν με επιτυχία και ξεκίνησαν να ασχολούνται
συστηματικά με την ναυπηγική και τα εμπορικά ταξείδια αρχίζοντας έτσι για
το νησί μια μακριά περίοδος ευημερίας και ανάπτυξις.
Το 1523 μ.Χ ο Σουλευμάν
ο Β'. Το νησί παραχωρείται απο τους Τούρκους στους Ιταλούς μαζί με τα άλλα
Δωδεκάνησσα. Συνθήκη ειρήνης της Λωζάννης της 24-7-1923 μεταξύ Γαλλίας
- Iταλίας - Iαπωνίας - Eλλάδος -Pουμανίας - Σερβοκροατοσλοβενικού κράτους
αφενός και Tουρκίας αφετέρου. H Tουρκία παραιτείται επίσης υπέρ της Iταλίας
παντός δικαιώματος και τίτλου της επί των νήσων που αναφέρονται στο άρθρο
15 της παρούσης συνθήκης (Aστυπάλαια, Pόδος, Xάλκη, Kάρπαθος, Kάσος, Tήλος,
Nίσυρος, Kάλυμνος, Λέρος, Πάτμος, Λειψός, Σύμη και Kω που κατέχονται υπό
της Iταλίας και των υπ' αυτών εξαρτημένων νησίδων ως και της νήσου του
Kαστελλορίζου (βλ. Xάρτη Nο 2 της Συνθήκης). Από τότε ακολουθεί την ίδια
πορεία με τα άλλα νησιά του αρχιπελάγους μέχρι και την ενσωμάτωσή τους
με την Ελλάδα το 1947. Συνθήκη Eιρήνης μεταξύ Iταλίας και των νικητριών
δυνάμεων του B*Παγκοσμίου Πολέμου της 10-2-1947.
Σύμφωνα με το άρθρο 14
της συνθήκης αυτής η Iταλία παραχωρεί στην Eλλάδα την πλήρη κυριαρχία επί
των νήσων της Δωδεκανήσου Aστυπάλαιας, Pόδου, Xάλκης, Kαρπάθου, Kάσου,
Tήλου, Nίσυρου, Kαλύμνου, Λέρου, Πάτμου, Λειψούς, Σύμης, Kω και Kαστελλορίζου
ως και των παρακειμένων σε αυτών νησίδων. Η Σύμη κατα την διάρκεια της
κατοχής (το μοναστήρι του Πανορμίτη) μετετράπη από τις Συμμαχικές δυνάμεις
σε κέντρο κατασκοπείας και πληροφοριών. Μετά την ανακάλυψη του ασυρμάτου
που ήταν κρυμμένος στο Ηγουμενικό της μονής συλλαμβάνονται και εκτελούνται
από τους Ιταλούς ο Ηγούμενος Χρύσανθος (Μαρουλλάκης) και οι συνεργάτες
του Φλώρος Ζουγανέλλης και Μιχάλης Λάμπρου. Το νησί βομβαρδίστηκε ανηλεώς
από τους Γερμανούς σε μιά προσπάθεια τους να διώξουν τον Ιερό Λόχο και
τους 'Αγγλους που είχαν καταλάβει το νησί κατόπιν της παραδόσεως των Ιταλών
μετά την πτώση της Φασιστικής Ιταλίας.
Επηκολούθησε εισβολή των Γερμανών
και τρομερές μάχες και οδομαχίες σώμα με σώμα. Στο τέλος οι Ιερολοχίτες
και οι Αγγλοι απεσύρθησαν στα απέναντι παράλια της Μ.Ασίας. Με την λήξη
του πολέμου και την παράδοση της Γερμανίας η γερμανική φρουρά του νησιού
κατα την αποχώρησή της παγιδεύει με εκρηκτικά την Παναγιά του Κάστρου και
την ανατινάσσει εκ θεμελίων. Το προτόκολλο της παράδοσης της Δωδεκανήσου
από τους Γερμανούς υπογράφεται στην Σύμη στις 8 Μαίου 1945 και στις 7 Μαρτίου
1948 έγινε η ενσωμάτωσή της στο Ελληνικό κράτος.