- Η Ίμβρος στο πέρασμα των αιώνων
Είναι αποδεδειγμένο το γεγονός ότι για 2500 χρόνια η ιστορία της Ίμβρου είναι στενά συνδεδεμένη με αυτή της Ελλάδας. Ο Όμηρος το απέδειξε αυτό στην Ιλιάδα του, όπου ανέφερε ότι η Ίμβρος χρησιμοποιήθηκε ως βάση από τους Έλληνες στη διάρκεια του Τρωϊκού πολέμου. Το 494 π.Χ ο Μιλτιάδης αποβιβάστηκε στην Ίμβρο και κατοίκησε εκεί μαζί με τους Αθηναίους. Υπήρξε επίσης και μια συμμαχία μεταξύ Ίμβρου και Αθήνας στη διάρκεια του Πελλοπονησιακού πολέμου (475-431 π.Χ.)
Παρά την ύπαρξη Χριστιανικών κοινοτήτων στο νησί από τον 2ο αιώνα, η Ίμβρος εκχριστιανήθηκε πλήρως στα χρόνια του Μεγάλου Κωσταντίνου. Κατά την διάρκεια της Βυζαντινής περιόδου, το νησί απέκτησε μεγάλη σημασία και γνώρισε μεγάλη άνθηση εξαιτίας της μικρής απόστασης του από την πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας. Η στρατιωτική της σημασία, παρόλα αυτά, την έκανε ποθητή στα μάτια των Ιταλών ενώ ταυτόχρονα ήταν και στόχος των πειρατών, όπως το 767 όταν οι Σλάβοι λεηλάτησαν το νησί παίρνοντας 2500 ανθρώπους ως σκλάβους.
Μετά την πτώση του Βυζαντίου, ένας Ίμβριος αξιωματούχος συμφώνησε με τον Σουλτάνο να παραδώσει το νησί στην Οθωμανική Αυτοκρατορία με την προϋπόθεση ότι οι Τούρκοι θα επιτρέψουν την επιβίωση των Ελλήνων στα νησιά του ΒΑ Αιγαίου. Αυτό έγινε μέχρι το 1912 όταν και ελευθερώθηκαν από το Ελληνικό ναυτικό.
Η χρυσή δεκαετία των κατοίκων του νησιού ξεκινά τον Νοέμβρη του 1912 όταν οι Ελληνικές δυνάμεις ενσωμάτωσαν de facto τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος κάτω από το Εθνικό Στέμμα. Βάσει του 34ου άρθρου της συνθήκης των Σεβρών, η Ίμβρος θα παρέμενε ως Ελληνικό νησί!
Παρόλα αυτά, η Άγκυρα ποτέ δεν αναγνώρισε το 34ο άρθρο όπως διατυπώθηκε παραπάνω. Μετά την ήττα του Ελληνικού στρατού το 1922, οι Τούρκοι είχαν την ευκαιρία να ξαναδιαπραγματευτούν το status των νησιών του Βόρειου Αιγαίου.
Έτσι ερχόμαστε στην συνθήκη της Λωζάννης η οποία γράφτηκε για να ευχαριστήσει την Τουρκία. Η μόνη ελπίδα ήταν το άρθρο 14 σύμφωνα με το οποίο οι Έλληνες θα προστατεύοντουσαν, συμπεριλαμβανομένης της γλώσσας και της παράδοσης. Αλλά με τα χρόνια, Τούρκος κυβερνήτης ήρθε στο νησί, ενώ η Αστυνομία, η Δικαιοσύνη, το Τελωνείο γέμιζαν με Τούρκους οι οποίοι απώθησαν τελικά τους Έλληνες από τις υπηρεσίες αυτές. Την ίδια περίοδο ένας νέος νόμος ψηφιζόταν ο οποίος θα ακύρωνε πρακτικά το 14ο άρθρο της Συνθήκης της Λωζάννης.
Η μόνη ευχάριστη παρένθεση στα δύσκολα χρόνια των Ελλήνων ήταν η περίοδος 1951-1963. Ήταν τότε που η Ελλάδα και η Τουρκία εισχώρησαν στο ΝΑΤΟ ενώ ο ψυχρός πόλεμος στην Ευρώπη και στα Βαλκάνια κυριαρχούσε.
Αυτές, όμως οι ιδανικές συνθήκες ήταν μόνο μια αναλαμπή αφού η αναζωπύρωση του Κυπριακού ζητήματος το 1963 ήταν η αρχή της αντίστροφης μέτρησης για τους κατοίκους της Ίμβρου. Ήταν η ώρα που μία βίαη μετοίκηση έλαβε χώρα και είχε σαν σκοπό την αντικατάσταση των Ελλήνων κατοίκων με Τούρκους. Το 1964 τα Ελληνικά σχολεία έκλεισαν, η γη απολλοτριώθηκε και ένας μεγάλος ψυχολογικός πόλεμος ανάγκασε την πλειοψηφία των Ελλήνων να εγκαταλέιψουν το σπίτι τους και να ζητήσουν άσυλο στην Ελλάδα.
