Κατά τις 8 το βράδυ, απ' την μπροστινή πλευρά του σπιτιού που ήταν στον κεντρικό δρόμο του Επταπυργίου, ακούστηκαν δυνατοί θόρυβοι και οι φωνές εξαγριωμένων διαδηλωτών: «Θάνατος στους γκιαούρηδες!», «Ανάθεμα στους άπιστους!», «Σήμερα το βιος σας, αύριο το κεφάλι σας!», ήταν τα συνθήματα που εναλασσόταν μ' ένα πρωτόγνωρο πάθος.
     Πανικόβλητη, ολόκληρη η οικογένεια μαζεύτηκε στο δεύτερο όροφο του σπιτιού. Παρακολουθούσε απ' το παράθυρο τον όχλο να πηγαινοέρχεται στον κεντρικό δρόμο. Όσο περνούσε η ώρα ο όχλος που μαζευόταν ολοένα μεγάλωνε.
     Ξαφνικά μια πέτρα εκσφενδονίστηκε στο παράθυρο του δεύτερου ορόφου. Η πέτρα βρήκε το στόχο της, έσπασε το παράθυρο και παρασύροντας σπασμένα γυαλιά προσγειώθηκε στο εσωτερικό του δωματίου, δίπλα στο κρεββάτι που βρισκόταν το μωρό. Κραυγές τρόμου ακούστηκαν μεσ' το δωμάτιο. Ο Νίκος Σούκας πετάχτηκε όρθιος κι έτρεξε στη γωνιά του δωματίου. Άρπαξε το μωρό στην αγκαλιά του και με μοναδική ψυχραιμία, μίλησε σιγανά:
     - Πάω με το παιδί να κρυφτώ στον κήπο! Εσείς να τρυπώσετε στην παράγκα πλάι στο εργοστάσιο των κουταλιών. Πρέπει να βγούμε από πίσω σιγά-σιγά, χωρίς θόρυβο! Εμπρός πάμε!
     Με το αίμα παγωμένο στις φλέβες, την ανάσα κομμένη απ' τον τρόμο, άρχισαν να κατεβαίνουν τη σκάλα που οδηγούσε στο ισόγειο. Εκεί υπήρχε η πόρτα του κήπου απ' την οποία μπορούσαν να εγκαταλείψουν το σπίτι. Τελευταίος έμεινε ο Θανάσης Βαφειάς, που είχε προβλήματα με την καρδιά του. Με τη βοήθεια των γιών του, σταματώντας κάθε λίγα λεπτά για μια ανάσα, κατέβηκε αργά-αργά τις σκάλες. Έξω, απ' τη μπροστινή πλευρά του σπιτιού, οι κραυγές του πλήθους γινόταν εντονώτερες. Οι πέτρες άρχισαν να πέφτουν στην πόρτα και στα παράθυρα με ολοένα μεγαλύτερη συχνότητα.
     Πρώτος βγήκε στο σκοτεινό κήπο ο Νίκος Σούκας. Κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά του τον μικρό γιό του, προχώρησε μεσ' στο σκοτάδι σε γνώριμα μονοπάτια. Κούρνιασε κάτω από ένα δένδρο πούδινε τα πιο νόστιμα σύκα του τεράστιου κήπου.
     Από πίσω του βγήκαν η Όλγα, βαστώντας τη μάνα της κι ακολούθησαν τ' αδέλφια της κρατώντας το Θανάση Βαφειά. Ο Θανάσης Βαφειάς απ' την ταραχή και την σύγχυσή του, άρχισε ν' αναπνέει με δυσκολία. Τη στιγμή ακριβώς εκείνη ακούστηκαν δυνατά κι έντονα τα χτυπήματα στη μπροστινή πόρτα του σπιτιού. Οι οργανωμένοι διαδηλωτές προσπαθούσαν να την σπάσουν με λοστούς και σίδερα, ανάμεσα σε αλαλλαγμούς και κραυγές. Η Όλγα Βαφειά-Σούκα γύρισε το βλέμμα της πίσω με τον τρόμο και την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της. Περίμενε να πλησιάσουν τ' αδέρφια της με τον πατέρα της που περπατούσε πλέον με φανερή δυσκολία.
     Ένας εκκοφαντικός θόρυβος έκανε όλους ν' ανατριχιάσουν.
     Η μπροστινή πόρτα του σπιτιού είχε υποχωρήσει κάτω απ' τα συνεχή χτυπήματα του μανιασμένου όχλου και οι κραυγές ακουγόταν τώρα καθαρές και πολύ κοντινές. Και τα πέντε μέλη της οικογένειας ήταν τώρα έξω απ' το σπίτι, στον κήπο, παραλημένα απ' το φόβο. Το πυκνό σκοτάδι του κήπου κάλυπτε τα αργά βήματα που τους απομάκρυναν απ' το σπίτι τους. Οι θόρυβοι κι οι κραυγές όσων εισέβαλαν μέσα στο σπίτι ήταν ανατριχιαστικοί. Στο χώρο που επικοινωνούσε με την πόρτα του κήπου υπήρχε ένα έπιπλο με γυαλικά, είδη κουζίνας κι ένα ραδιόφωνο. Οι διαδηλωτές έπεσαν πάνω του σπάζοντας και ριμάζοντας πιάτα, ποτήρια, κατσαρόλες -ό, τι βρισκόταν μπροστά τους.

65-66