Σχεδόν την ίδια ώρα ο Σιδερής Βαφειάς είχε καταφέρει,
παίρνοντας ένα κοντάρι, χτυπώντας θεαματικά δεξιά και
αριστερά και παριστάνοντας τον πιο έξαλλο διαδηλωτή,
να φτάσει στον τρίτο όροφο του σπιτιού. Σπρώχνοντας
όσους βρισκόταν μπροστά του έφθασε στο σημείο που ήταν
κρυμμένα τα χρυσαφικά της οικογένειας. Μ' ένα επιδέξιο
τρόπο, που θα ζήλευε κι ο πιο πεπειραμένος διαρρήκτης,
τα τύλιξε σ' ένα πανί και τάβαλε μεσ' το παντελόνι του.
     Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ανέβηκε στον τρίτο
όροφο, κατέβηκε πάλι στο ισόγειο, πέταξε το κοντάρι και
πλησίασε με τρόπο στην πόρτα του κήπου. Τότε ένας απ'
τους διαδηλωτές τον ανεγνώρισε:
     - Πιάστε τον! Αυτός είναι γκιαούρης! φώναξε.
Ο Σιδερής προσπάθησε να βγει έξω από την πόρτα, αλλά
τέσσερις Τούρκοι που βρισκόταν στο σημείο εκείνο
ρίχτηκαν πάνω του ταυτοχρόνως. Άρχισαν να τον χτυπούν
όπου έβρισκαν με τα χέρια, τα πόδια και τ' αντικείμενα
που κρατούσε ο καθ' ένας.
     Ο Σιδερής προσπάθησε απεγνωσμένα να εκμεταλλευτεί
το στενό χώρο που δεν άφηνε πολλά περιθώρια ελιγμών
σ' αυτούς που του επιτέθηκαν. Έσπρωξε δύο απ' αυτούς
που είχαν πέσει πάνω του με όση δύναμη είχε. Στο λιγοστό
κενό που δημιουργήθηκε, ξεχύθηκε στον κήπο. Οι Τούρκοι
άρχισαν να τον κυνηγούν βρίζοντας και φωνάζοντας. Ένας
απ' αυτούς έτρεχε καλύτερα απ' όλους. Τον πλησίασε και
με μια υπεράνθρωπη προσπάθεια έπεσε πάνω του παρασύροντάς τον στο έδαφος. Ο Σιδερής προσπάθησε να σηκωθεί όρθιος όταν έπεσαν πάνω του κι οι τρεις ακόμα Τούρκοι που τον κυνηγούσαν. Όλοι μαζί, άρχισαν να τον χτυπούν με λύσσα. Λαχανιασμένοι καθώς ήταν απ' το τρέξιμο,
άρχισαν να κουράζονται όταν ο Σιδερής κατάφερε, για μια δεύτερη φορά, να τους ξεφύγει τρέχοντας στην κατεύθυνση που οδηγούσε προς το Αστυνομικό Τμήμα.
     Γνωρίζοντας τον κήπο σπιθαμή προς σπιθαμή και με τη
βοήθεια του σκοταδιού κατάφερε να εξαφανιστεί. Όλο του
το κορμί πονούσε σαν να τόχαν τρυπήσει χιλιάδες βελόνες.
Απ' τα χείλη κι απ' τη μύτη του έτρεχε αίμα.
Οι τέσσερις διαδηλωτές τον έψαχναν φωνάζοντας σαν
μανιασμένοι ταύροι. Το ένστικτο αυτοσυντήρησης τον έκανε
να παραμείνει λίγα λεπτά ακίνητος σαν άγαλμα, κολλημένος
στον κορμό ενός δέντρου. Άκουγε τις φωνές και
τα βήματα αυτών που τον κατεδίωκαν πολύ κοντά του. Σε
λίγο έσκυψε και διπλώθηκε στα δύο. Άρχισε να σέρνεται
αργά-αργά αποφεύγοντας να κάνει θόρυβο που θα ξεχώριζε.
     Οι διώκτες του ακουγόταν τώρα πιο μακρυά. Με μια
υπεράνθρωπη προσπάθεια, πάντα έρποντας, πλησίασε προς
την έξοδο του κήπου. Ξαφνικά ένοιωσε το αίμα να παγώνει
στις φλέβες του.
     Στην έξοδο προς το καρακόλι διέκρινε μερικές σιλουέτες
που περπατούσαν αργά. Σκέφτηκε γεμάτος απελπισία πως
οι διαδηλωτές θάχαν κλείσει και την έξοδο προς το καρακόλι.
Πως πήγαιναν να λεηλατήσουν χριστιανικά σπίτια σπάζοντας τις πίσω πόρτες από τον κήπο. Τότε συνειδητοποίησε πως οι τέσσερις σιλουέτες που βρισκόταν μπροστά του δεν ήταν παρά οι γονείς και τ' αδέλφια του.
     Με όση δύναμη του είχε απομείνει σηκώθηκε και έτρεξε

προς το μέρος τους. Μόλις οι δικοί του συνήλθαν απ' την
έκπληξη, η μητέρα του σταυροκοπήθηκε:
     - Δόξα σοι ο Θεός! Ήταν μεγάλη τρέλλα αυτό που έκανες!

     Λίγο αργότερα ολόκληρη η οικογένεια βρισκόταν στο
Αστυνομικό Τμήμα, μαζί με πολλούς άλλους χριστιανούς
γείτονες πούχαν καταφύγει εκεί. Ο Τούρκος Διοικητής
τους κράτησε μέχρι τα ξημερώματα της 7ης Σεπτεμβρίου
1955.
     Το οργανωμένο σχέδιο της ολοκληρωτικής καταστροφής
των περιουσιών των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης
διήρκεσε 6 ώρες περίπου.

71-72