5

     Το πρωί της 16ης Ιουλίου 1964 ο πατέρας μου απελάθηκε από την Τουρκία. Τις βδομάδες που μεσολάβησαν μέχρι τον Σεπτέμβρη περιμέναμε με αγωνία τα νέα που μας έστελνε.
     «Έφτασα, είμαι καλά. Πήγα στο Παγκράτι και βρήκα την Μαρίτσα και τον Γιάννη. Ας είναι καλά οι άνθρωποι μου στάθηκαν απ' την πρώτη στιγμή. Η μοναχοκόρη τους, η Τζένη, είναι στην ηλικία της Αγγελικής, κι έτσι η Αγγελού μας θα έχει μια φιλενάδα για παρέα μόλις έρθετε κοντά μου» έγραφε στο πρώτο του γράμμα.
     «Βρήκα ένα μικρό διαμέρισμα στην οδό Κόνωνος, απέναντι απ' εκεί που κάθονται ο Γιάννης με την Μαρίτσα.
     Είναι ένα όμορφο διώροφο σπίτι που η ιδιοκτήτριά του είναι δασκάλα και κατάγεται απ' την Μικρά Ασία. Είναι λίγο ακριβό, αλλά στην αρχή θα 'χουμε μόνο το ενοίκιο. Δε χρειάζονται τώρα έπιπλα και πολυτέλειες. Θα σας ειδοποιήσω μόλις είμαι έτοιμος. Να προσέχετε όλοι σας. Τα μάτια σας δεκατέσσερα», μας έγραφε αργότερα.
     Ρουφούσαμε με λαχτάρα τα λιτά και λιγόλογα γράμματα. Μετράγαμε τις μέρες μέχρι να πάρουμε ειδοποίηση για να ξεκινήσουμε.
     Γύρω μας ο ξεσηκωμός της φυγής. Οικογενειακοί γνωστοί, παιδικοί φίλοι σκορπούσανε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Ο Κυριάκος και η Άννα φίλοι στενοί των γονιών μου, μαζί με τα δύο τους κορίτσια, την Ευταλία και την Ευαγγελία, θα φεύγανε για το Βανκούβερ του Καναδά. Τι κλάμα έκανε, τι στεναχώρια πήρε η αδελφή μου που έχανε την καλύτερή της φίλη, την Ευταλία.
     Άλλοι πάλι γνωστοί ετοιμαζόταν για την Αυστραλία. Οι περισσότεροι βέβαια για την Ελλάδα, που ήταν ο πιο φυσιολογικός και φιλόξενος προορισμός.
      Όπως ο συμμαθητής μου στο Γυμνάσιο Γιώργος Βακαδήμας, που θάφευγε κι αυτός για την Αθήνα μαζί με τους γονείς του. Όλοι τους είχαν την Τουρκική Υπηκοότητα και οι Τούρκοι εφάρμοζαν για τις περιπτώσεις αυτές ένα πιο «έμμεσο» τρόπο ξερριζωμού: Τον εξαναγκασμό σε φυγή αφού δημιουργούσαν αφόρητες συνθήκες πιέσεων, τρομοκρατίας, ανελευθερίας και απειλών μέσα σ' ένα κλίμα έντονου ρατσισμού. Έτσι και η οικογένεια Βακαδήμα φοβότανε να μείνει στην Τουρκία και είχαν αποφασίσει, όπως χιλιάδες άλλοι «εξαναγκασθέντες» Έλληνες της Κωνσταντινούπολης να εγκαταλείψουν για πάντα τις πατρικές τους εστίες. Θυμάμαι πως όταν αποχαιρέτησα το φίλο μου το Γιώργο Βακαδήμα δεν είχα στεναχωρηθεί -αντίθετα, είχα πετάξει απ' τη χαρά μου, γιατί έμαθα πως σε λίγες βδομάδες θα'ρχόταν κι αυτός στην Αθήνα. Με τα λίγα που ήξερα για την Αθήνα του πρότεινα ραντεβού στις 15 Δεκεμβρίου, στις 5 το απόγευμα, στο Ζάππειο. Που να 'ξερα πως το Ζάππειο είναι μια ολόκληρη περιοχή που χρειάζεται μισή μέρα να τη γυρίσεις!
     Η τελευταία πράξη του Τουρκικού σχεδίου για τον πλήρη αφελληνισμό της Κωνσταντινούπολης βρισκόταν, το 1964, σε πλήρη εξέλιξη. Εκατοντάδες Ελληνικά σπίτια βρισκόταν στην αναστάτωση της διάλυσης.
     Έτσι ακριβώς και το δικό μας σπίτι βρισκόταν άνωκάτω. Μετά τα γεγονότα του Σεπτεμβρίου 1955, είχαμε μετακομίσει σε ένα διώροφο σπίτι στο «Κορδέλα σοκάκ» κοντά στο Ταρλά-μπασί. Στο ισόγειο μέναμε εμείς και είχαμε και τη χρήση του ενός μεγάλου υπογείου. Στον επάνω όροφο έμενε ο κύριος Κλεόπας με την αδελφή του.
     Δάσκαλος που αρρώστησε και βρέθηκε σε μία αναπηρική καρέκλα πάνω από δύο δεκαετίες. Το σπίτι ήταν ελληνικής ιδιοκτησίας κάποιου Ιωαννίδη.

75-76