Ομιλία Συντονιστού
κ. Χρήστου Μπολώση, Υποστρατήγου ε.α., Γενικού Γραμματέα ΣΕΕΘΑ
Κυρίες και Κύριοι,
Πρίν από περίπου ένα μήνα, συμπληρώθηκαν 55 χρόνια από την τελευταία, φανερή τουλάχιστον, γιατί γίνονται και άλλες οι οποίες είτε δεν φαίνονται, είτε εμφανίζονται αργότερα, αποτρόπαια πράξη των Τούρκων, κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως.
Η πράξη αυτή, ή καλλίτερα ΚΑΙ η πράξη αυτή, έχει χαρακτηρίσει ανεξίτηλα την σύγχρονη ιστορία της…υποψήφιας για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση φίλης και συμμάχου Τουρκίας.
Η πράξη αυτή, αποτελούσε μέρος ενός ευρυτέρου Σχεδίου εκκαθαρίσεων του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας, το οποίο βέβαια Σχέδιο, είναι άγνωστο αν έχει ολοκληρωθεί ή ακόμα βρίσκεται σε εξέλιξη, με την ίδια ή άλλη μορφή.
Είναι γνωστή η ανά τους αιώνες πολιτική της Τουρκίας έναντι της Πατρίδος μας και αν κάποιες στιγμές παρουσιάστηκαν κάποια διαλείμματα φιλίας (η λέξη «φιλία», εντός ή εκτός εισαγωγικών, όπως προτιμάτε), ήταν ελάχιστες εξαιρέσεις, οι οποίες απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Ο Τζορτζ Χόρτον, επί τριακονταετία Πρόξενος και Γενικός Πρόξενος των Ηνωμένων Πολιτειών στην Εγγύς Ανατολή γράφει στο εκδοθέν το 1926 βιβλίο του με τίτλο «Η Μάστιγα της Ασίας»:
«Όπως θα αποδείξω σε ένα από τα επόμενα κεφάλαια του βιβλίου, από τότε που πρωτοέκανε την εμφάνισή του ως μεγάλος εχθρός του χριστιανισμού, ο μουσουλμανισμός, εξαπλώθηκε αποκλειστικά με το σπαθί και τη βία.
Στα πιο πρόσφατα χρόνια, ο κλήρος έπεσε στους Τούρκους να διατηρήσουν τις θηριώδεις παραδόσεις αυτού του θρησκεύματος και να διαπρέψουν σε βιαιότητες που όμοιές τους δεν διέπραξε ποτέ καμιά από τις φυλές που συντάχθηκαν κάτω από τη σημαία του Προφήτη στους παλιούς ή τους νεώτερους καιρούς»
Παρακολουθούμε, όλοι σ’ αυτή την αίθουσα, με ιδιαίτερη προσοχή και ενδιαφέρον τις εξελίξεις, που σημειώνονται τα τελευταία χρόνια στην Τουρκία.
Συνεχίζεται μεθοδικά, και ας μου επιτραπεί ο όρος, η «αποκεμαλοποιήση», με σφοδρή σύγκρουση του τωρινού πρωθυπουργού με το «Βαθύ Κράτος». Παραλλήλως ο τουρκικός λαός με ένα εντυπωσιακό ποσοστό της τάξεως του 58%, έδωσε εντολή στον Ταγίπ Ερντογάν, να προχωρήσει σε συνταγματικές μεταρρυθμίσεις. Βεβαίως, εδώ να επισημάνουμε και το μεγάλο ποσοστό αποχής, το οποίο σε πολλές περιοχές έφθασε το 93%.
Μερικοί στη Χώρα μας, βιάστηκαν ως συνήθως, να πανηγυρίσουν και μάλιστα έξαλα την νίκη αυτή του Ερντογάν, με το σκεπτικό ότι νικήθηκαν οι Πασσάδες - Στρατηγοί. Ας περιμένουμε λίγο. Η σύνεση και η υπομονή ποτέ δεν έβλαψαν.
Εξ’ άλλου η επανεμφάνιση του Αχμέτ Νταβούτογλου στην πολιτική σκηνή ως Υπουργού Εξωτερικών πλέον και όχι ως απλού καθηγητού, είναι ένα γεγονός που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο. Ο Νταβούτογλου, έχει αρχίσει ήδη να εφαρμόζει την θεωρία του «Στρατηγικού Βάθους», της οποίας είναι και ο πνευματικός πατέρας. Η θεωρία αυτή, συνοψίζεται, σε πολύ αδρές γραμμές, στην προσπάθεια της Τουρκίας να εξομαλύνει τα προβλήματά της με τους γείτονές της, με τελική επιδίωξη την καθιέρωσή της ως περιφερειακής δυνά-μεως. Ο Νταβούτογλου, σύμφωνα με πρόσφατη δήλωσή του, βλέπει ότι: «Η Τουρκία, είναι υπερδύναμη και μάλιστα μία από τις πέντε χώρες, με την μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο»».
Βεβαίως, ο δρόμος του κυρίου Νταβούτογλου δεν είναι στρωμένος με ρόδα, πρόσφατο άλλωστε είναι το επεισόδιο με το Ισραήλ και την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στην Γάζα.
Βεβαίως και αυτού του επεισοδίου η μελέτη και ανάλυση δεν έχουν ολοκληρωθεί και ο απώτερος σκοπός δεν έχει εντελώς προσδιορισθεί.
Τέλος η έξαρση του τουρκικού εθνικισμού, ο οποίος άλλωστε ποτέ δεν υπεστάλη, βρίσκεται στα ανώτατα επίπεδα. Να μη μας διαφεύγει το γεγονός ότι την παραμονή του αγώνος Τουρκία – Ελλάδα στα πλαίσια του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Μπάσκετ, γιόρτασαν την Εθνική εορτή τους, (ας μη πούμε καλλίτερα τι γιόρταζαν), με μια μεγαλειώδη στρατιωτική παρέλαση στην Άγκυρα, εκεί που γίνονταν οι αγώνες, χωρίς μάλιστα να υπολογίζουν το κόστος των καυσίμων για την κίνηση των μηχανοκινήτων και των αρμάτων…
Ολα αυτά δημιουργούν, ή τουλάχιστον θα έπρεπε να δημιουργούν, εύλογα ερωτήματα και προβληματισμούς.
Η ιστορία έχει διδάξει ότι η Τουρκία, είναι πάντα Τουρκία. Είτε ως Αττίλας, είτε ως Σουλτάνος, είτε ως Κεμάλ, είτε ως Ινονού, είτε ως Μεντερές, είτε ως Ντεμιρέλ, είτε ως Ετσεβίτ, είτε ως Τσιλέρ, είτε ως Ερντογάν.
Από της εμφανίσεώς της ως κρατικής οντότητος, η Τουρκία έχει το βλέμμα της στραμμένο κυρίως προς Δυσμάς. Αυτός είναι ένας από τους κυρίους αντικειμενικούς σκοπούς της και για να τον πετύχει, εργάζεται μεθοδικά και με υπομονή, πρώτα εκκαθαρίζοντας το εσωτερικό της από τους ανεπιθύμητους και στην συνέχεια διεκδικώντας, ό,τι κατά την γνώμη της δικαιούται να διεκδικήσει.
Στις μελλοντικές διεκδικήσεις της Τουρκίας δεν μπορούμε να αναφερθούμε με βεβαιότητα, αφού βρίσκονται σε εξέλιξη, παρά μόνο εκτιμήσεις και προβλέψεις να κάνουμε.
Για τις εκκαθαρίσεις και τις γενοκτονίες όμως στο εσωτερικό της μπορούμε και μάλιστα θα πρέπει να αναφερόμαστε με κάθε ευκαιρία σ’ αυτές διότι η ιστορία είναι σαν τον καθρέφτη του αυτοκινήτου. Κοιτάς πίσω, για να πας μπροστά.
Ακριβώς αυτό είναι και το θέμα της σημερινής Ημερίδος μας: «Οι διώξεις του Ελληνισμού 1955-1964, ως συνέχεια των Γενοκτονιών της Μικράς Ασίας και του Πόντου».
Οι εκλεκτοί προσκεκλημένοι μας, και το «εκλεκτοί» δεν είναι σχήμα λόγου ή απλή εκ καθήκοντος φιλοφρόνηση, έχουν ασχοληθεί επί σειρά ετών με το θέμα ή και έχουν υποστεί οι ίδιοι τις συνέπειες των εθνοκαθάρσεων αυτών.
Ο Διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας και Συγγραφέας κύριος Βλάσης Αγτζίδης θα είναι ο πρώτος ομιλητής μας και το θέμα του θα είναι «Ο Τουρκικός Εθνικισμός και οι Εθνικές Εκκαθαρίσεις».
