Απο την ποιητική συλλογή 'Η Κοιλάδα του Ήλιου' του Νίκου Κρανιδιώτη

Καράβι που σε φύλαξε το κύμα
στον κόλπο πολυφίλητου νησιού,
μήνυμα αρχαίο του κόσμου των Κυκλάδων!
Αναδύεται ακόμη άρωμα διονυσιακό
απο τους άθικτους κρατήρες τ' αμπαριού σου,
στα βάθη του ωκεανού.

Οι ναύτες σου, που δεν κοιμήθηκαν
αιώνες τώρα, βγαίνουν τα βράδια
με τ' άστρα, την πανσέληνο,
και σεργιανάνε στα σοκάκια της Κερύνιας.
Κάθονται κάτω στο λιμάνι,
πίνουν κρασί, μιλάνε Ελληνικά,
γελάνε και αστειεύονται με το φεγγάρι,
σαν να μην έχει μεσολαβήσει τίποτε από τότε,
αίμα, φωτιά, μαχαίρι, αφανισμός,
σαν νάναι όλα, όπως ήταν χρόνια πρίν, ειρηνικά,
με τους παλιούς Θεούς,
με τον Αρχάγγελο ύστερα ν' ανοίγει τα φτερά του
χρυσός αετός,
πάνω από τον περίκαλλο ναό,
την Παναγία την Χρυσοπολίτισσα
να περπατάει με τα γιορτινά της
στους δρόμους του Δεκαπενταύγουστου,
και νάναι όλοι μαζωμένοι, μια αρμαθιά, νεκροί και ζωντανοί.

Πώς έγινε, Θεέ μου, αυτό το θαύμα!
Ύμνε Ελληνικέ, γεμάτε φως,
ντύσου τον ήλιο της Ανατολής,
έλα να διαλύσεις τ' άγρια σύννεφα,
τη λύτρωση να φέρεις στη μικρή πόλη μας,
και ν' αποδώσεις λεύτερο στο πέλαγο
το σκλαβωμένο, μέσ' στο κάστρο, αρχαίο καράβι.