«Dόn S Έeker Bayrami, bugόn Kurban Bayrami» («χθες
είχαμε τη γιορτή του γλυκού, σήμερα έχουμε τη γιορτή της θυσίας») έλεγαν στους έντρομους ρωμιούς μόλις τους έβλεπαν να φεύγουν. Με τον τρόπο αυτό ήταν σαν να τους έλεγαν «χθες λεηλατήσαμε την περιουσία σας σήμερα θα
πάρουμε τα κεφάλια σας». Ήθελαν να σιγουρέψουν ότι κανείς δεν θα τολμούσε να ξαναγυρίσει στο Τσενγέλκοϊ κάτω από τέτοια ατμόσφαιρα απειλών και τρομοκρατίας. Όπως ακριβώς έγινε και με την οικογένεια Νικολαΐδη.
Μετά τη νύχτα της 6ης Σεπτεμβρίου 1955 δεν ξανάμεινε πια στο σπίτι της. Μετακόμισε άρονάρον στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης μέχρι να εξαναγκαστεί να εγκαταλείψει την Τουρκία μερικά χρόνια αργότερα.
     Λίγους μήνες μετά τη νύχτα εκείνη ο Απόστολος Νικολαΐδης έπαθε ξαφνικά αμνησία. Το χτύπημα που δέχτηκε στο κεφάλι του δημιούργησε ένα τεράστιο πρόβλημα από το οποίο δεν μπόρεσε να συνέλθει ποτέ παρά τις δύο μεγάλες χειρουργικές επεμβάσεις που έκανε στο κεφάλι του.
Υπήρχαν περίοδοι που δεν θυμόταν ποιον είδε ή τι είπε, ακριβώς πριν από λίγα δευτερόλεπτα. Επί χρόνια ολόκληρα αποτελούσε τη ζωντανή ανάμνηση της νύχτας εκείνης του Σεπτέμβρη του 1955.
     Στο Επταπύργιο (Γεντί Κουλέ) ζούσαν πολλοί Χριστιανοί.
Μεταξύ τους και οι οικογένειες Βαφειά και Σούκα.
Έμεναν σ' ένα τριόροφο ξύλινο σπίτι ακριβώς μπροστά στα τείχη του Επταπυργίου. Το σπίτι ήταν στη μέση μιας σειράς πολλών σπιτιών που έκαναν ένα ημικύκλιο, με άξονα το Δυτικό τείχος του Επταπυργίου. Μπροστά στα σπίτια, ένας τεράστιος κήπος με πολλά δένδρα. Ένας ονειρεμένος
τόπος για παιχνίδια και ξεγνιασιά. Τι χαρές έκανα
όταν μάθαινα πως θα πηγαίναμε επίσκεψη εκεί! Στο τέλος του ημικύκλιου, το Αστυνομικό Τμήμα του Επταπυργίου.
Στα περισσότερα ομοιόμορφα ξύλινα σπίτια που επικοινωνούσαν με τον κοινό, περικυκλωμένο τεράστιο κήπο, έμεναν Χριστιανοί.
     Στην άκρη του κήπου, γαντζωμένο κυριολεκτικά στο τείχος του Επταπυργίου, λειτουργούσε ένα εργοστάσιο που έκανε κουτάλια. Ιδιοκτήτες τους, εξισλαμισθέντες Αρμένιοι, που είχαν Τουρκικά ονόματα, αλλά βαθειά υλαγμένη μέσα τους, την Χριστιανική πίστη. Τα Χριστιανικά τους αισθήματα δεν εκδηλωνόταν φανερά ποτέ, αλλά ήταν έκδηλα στη συμπεριφορά τους απέναντι στους Ρωμιούς γείτονές τους.
Στο ξύλινο τριόροφο σπίτι έμεναν ο Θανάσης Βαφειάς με τη γυναίκα του Ειρήνη, δύο από τους γιούς του, ο Σιδερής κι ο Γιάννης καθώς επίσης κι η νιόπαντρη κόρη τους Όλγα, με τον άντρα της Νίκο Σούκα. Μόλις πριν ένα χρόνο είχαν αποκτήσει το πρώτο τους παιδί, τον Γιάννη. Απ' τα
γεννοφάσκια του, ασυνήθιστα ανήσυχος κι ατίθασος.
     Ο Νίκος είχε εγκαταστήσει στο ισόγειο ραπτομηχανές και εργαζόταν μέσ' το σπίτι, ράβοντας ρούχα. Το απόγευμα της 6ης Σεπτεμβρίου 1955 τέλειωνε μια παρτίδα από 100 πουκάμισα που έπρεπε να παραδώσει. Τότε άρχισαν να φθάνουν τα νέα για το συλαλλητήριο που γινόταν στην Πλατεία Ταξίμ. Μόλις την προηγούμενη, είχε παρατηρήσει
κάτι άσπρους κύκλους με κιμωλία σε Χριστιανικά σπίτια κι αναρωτιόταν τι να σήμαιναν. Τόσο ο Νίκος όσο και κανένας άλλος μέσα στο σπίτι δεν μπορούσε να δώσει μια εξήγηση για τα σημάδια αυτά.
     Όλοι τους όμως διαισθανόταν μια βαρειά, εχθρική ατμόσφαιρα διάχυτη παντού.
     Με την αυξημένη διαίσθηση που είχαν απ' τους μόνιμους κινδύνους που αντιμετώπιζαν καθημερινά, ένοιωθαν ένα μούδιασμα, μια αόρατη πίεση που ολοένα μεγάλωνε.

63-64