- Δεν έχω καμμιά σχέση με την Κύπρο, δεν έχω καμμιά σχέση με όσα συμβαίνουν εκεί ή αλλού. Εγώ ζω εδώ όπως κι εσείς. Δεν υπάρχει λοιπόν τίποτα που να δικαιολογεί την καταστροφή του σπιτιού μας. Άλλωστε πιστεύω κι εγώ, όπως κι εσείς, στο Θεό. Και στις θρησκείες μας η αδικία είναι μεγάλο έγκλημα! Για όλα αυτά σας ζητώ να φύγετε ήσυχα, χωρίς να προκαλέσετε άλλες ζημιές και να μην ξεχνάτε πως είμαι εγώ κι η οικογένειά μου, όπως και σεις, ένα κομμάτι αυτού του τόπου! Η νεκρική σιγή που ακολούθησε κράτησε λίγα δευτερό-λεπτα. Μια φωνή, γεμάτη φανατισμό και μίσος, έκοψε τη σιωπή σαν κοφτερό μαχαίρι:
     - Τι γυρεύει η Τούρκικη σημαία στα χέρια αυτού του γκιαούρη;
     Μερικοί διαδηλωτές που ήταν κοντύτερα στον Απόστολο Νικολαΐδη, λες και περίμεναν την πιο μικρή αφορμή, όρμησαν πάνω του. Ένας απ' αυτούς κρατώντας ένα ρόπαλο τον πλησίασε από πίσω και του κατάφερε, με όλη του τη δύναμη, ένα κτύπημα στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Τη στιγμή που ο Απόστολος Νικολαΐδης σωριαζόταν αναίσθητος κάτω, μια άγρια φωνή, λες κι έβγαινε μέσα απ' τα σωθικά ενός πληγωμένου αγριμιού, κάλυψε όλες τις κραυγές του πλήθους:
     - Kemal abi! Babami φldόrόyorsunuz!
     (Θείε-Κεμάλ! Σκοτώνετε τον πατέρα μου!)
     Η άγρια φωνή, που ανήκε στον 15χρονο Μίλτο Νικολαΐδη, ήταν σα να διοχέτευσε ένα ηλεκτρικό ρεύμα υψηλής τάσης σ' ολόκληρο το πλήθος. Όλοι ακινητοποιήθηκαν.
     Έδιναν την εικόνα ενός μικρού παιδιού που οι γονείς του το συνέλαβαν τη στιγμή που έκανε μια σοβαρή αταξία.
     Ο επικεφαλής κοίταξε γύρω του γεμάτος αμηχανία.
     - Πάμε να φύγουμε από δω! πρόσταξε, κάνοντας μια χαρακτηριστική χειρονομία.
     Ο όχλος μετά από ένα μικρό δισταγμό άρχισε να φεύγει αργά-αργά. Μόλις απομακρύνθηκε λίγο, ξανάρχισε να φωνάζει συνθήματα και να ανανεώνει το φανατισμό του για τους επόμενους Ελληνικούς στόχους.
     Η Ευτέρπη Νικολαΐδου και τα δυο παιδιά της έτρεξαν στον πληγωμένο και σέρνοντάς τον, τον μετέφεραν μέσα στο γεμάτο από κάρβουνα σπίτι. Έκλεισαν και πάλι τις πόρτες, όσο καλύτερα γινόταν, και μαζεύτηκαν γύρω από τον τραυματία. Απ' το κεφάλι του και απ' τα πόδια του, που είχ αν κοπεί απ' τα σπασμένα τζάμια, έτρεχε αίμα. Τα λεπτά κυλούσαν αργά, βασανιστικά. Ο κίνδυνος νέας επίθεσης ήταν μεγάλος. Η Ευτέρπη Νικολαΐδου περιποιήθηκε τον άντρα της σαν πραγματική νοσοκόμα. Όταν, μετά από πολύ ώρα, ο Απόστολος Νικολαΐδης συνήλθε λίγο, ζήτησε να συγκεντρωθούν λίγα, πολύ απαραίτητα, ρούχα ώστε μόλις ξημέρωνε να φύγουν για το Ταρλαμπασί. Στο κέντρο της πόλης, στα σπίτια που έμενε πολύς κόσμος, υπήρχε μεγαλύτερη ασφάλεια. Και υπήρχαν πολλοί γνωστοί και συγγενείς που ευχ αρίστως θα τους φιλοξενούσαν.
     Μέχρι να χαράξει η επόμενη μέρα που τερμάτισε τη νύχτα εκείνη του Αγίου Βαρθολομαίου, η οικογένεια του Απόστολου Νικολαΐδη βρισκόνταν σε μια διαρκή υπερένταση με τεντωμένα τ' αυτιά και όλες τις αισθήσεις. Μόλις, επιτέλους, ξημέρωσε άρχισαν να ετοιμάζονται:
     - Δεν πρέπει να κουβαλήσουμε βαλίτσες! είπε ο Απόστολος. Θα δώσουμε στόχο και θα νομίσουν πως τις γεμίσαμε λεηλατώντας σπίτια. Όλοι θα φορεσουμεαπό 4 εσώρουχα και στο χέρι θα κρατάμε όσο πιο λίγα πράγματα μπορούμε. Θα φύγουμε με ένα από τα πρώτα δρομολόγια των πλοίων για το Καράκοϊ και μετά, με τα πόδια, θ' ανεβούμε στο Πέρα.
     Στα παράθυρα του σπιτιού άρχισαν να καρφώνουν ξύλα, μέχρι που τα κάλυψαν όλα. Μετά αποφάσισαν να φύγουν όχι όλοι μαζί, αλλά δύο-δύο. Ο Απόστολος με την κόρη του και η Ευτέρπη με το γιο της. Στο δρόμο μέχρι την αποβάθρα ο τρόμος ήταν διάχυτος στην ατμόσφαιρα. Οι Τούρκοι, που ήταν πανευτυχείς απ' τις καταστροφές που προξένησαν στους γκιαούρηδες, το γλεντούσαν.

61-62