- Τα χρυσαφικά! Δεν πήραμε τα χρυσαφικά!
     - Σώπα, μη φωνάζεις! ψυθίρησε ο πατέρας του. Εδώ κινδυνεύει η ζωή μας, τα χρυσαφικά θα σκεφτούμε;
     - Θα πάω να τα πάρω! Εσείς θα ξεκινήσετε για το
καρακόλι και θάρθω να σας βρω εκεί. Θα πάω στο σπίτι, θα κάνω πως είμαι διαδηλωτής και θα φθάσω στον τρίτο όροφο που είναι το μπαούλο, πριν απ' αυτούς!      Η Ειρήνη Βαφειά σταυροκοπήθηκε:
     - Κύριε Ελέησον! Τρελλάθηκες παιδάκι μου; Είσαι με τα καλά σου; Θέλεις να σκοτώσεις τον καρδιακό πατέρα σου;
     Ήταν όμως αργά. Ο Σιδερής είχε βγη απ' την παράγκα και έτρεχε προς το σπίτι. Όλοι τους είχαν παραλύσει απ' την αγωνία, ανίκανοι να κάνουν κάτι.
     Ο Νίκος, κάτω απ' το δένδρο, διέκρινε την σιλουέτα του Σιδερή στον κήπο και νόμισε πως οι διαδηλωτές άρχισαν
να ψάχνουν στον κήπο. Η καρδιά του κλώτσησε μες το στήθος του από φόβο και αγωνία. Σκέφτηκε κι αυτός πως το πιο ασφαλές καταφύγιο, κάτω απ' τις συνθήκες αυτές,ήταν το καρακόλι που απείχε λίγες εκατοντάδες μέτρα απ' το σημείο που βρισκόταν. Σηκώθηκε αργά-αργά και άρχισε να προχωράει προσεκτικά με το παιδί σφιγμένο
στην αγκαλιά του, που λες και διαισθανόταν ένα αδιόρατο κίνδυνο, ήταν ασυνήθιστα ήρεμο.
      Ο τεράστιος κήπος είχε δύο σημεία επικοινωνίας με τον εξωτερικό δρόμο. Το ένα ήταν η είσοδος για το εργοστάσιο, που έκλεινε το βράδυ. Το άλλο ένα μονοπάτι απ' τον κήπο που οδηγούσε στον κεντρικό δρόμο -ακριβώς πλάι στο καρακόλι. Ο Νίκος πήρε το γνώριμο μονοπάτι αργά και προσεκτικά. Το βλέμμα του έψαχνε ανήσυχο γι' ανθρώπινες σκιές μεσ' το σκοτάδι. Τ' αυτιά του τεντωμένα για ν' αντιληφθεί κάθε κοντινό κίνδυνο. Περπατούσε σιγανά
κι αθόρυβα. Κάθε λίγο σταματούσε.
     Προσπαθούσε να βεβαιωθεί πως δεν τον είχε αντιληφθεί κανείς. Τα λίγα μέτρα της διαδρομής του φάνηκαν ολόκληρα χιλιόμετρα. Σε λίγο βρέθηκε επιτέλους μπροστά στο Αστυνομικό Τμήμα. Ένας φρουρός έφραζε την είσοδό του.
- Πρέπει να δω τον Διοικητή, είναι μεγάλη ανάγκη! είπε στο φρουρό που παρακολουθούσε τα γεγονότα σαν θεατής πολεμικής ταινίας.
Ο φρουρός εργαζόταν από χρόνια στο ίδιο Αστυνομικό τμήμα. Γνώριζε το Νίκο Σούκα. Κοίταξε το μωρό στην αγκαλιά του και την αγωνία στο βλέμμα του.
- Μέσα στο γραφείο του είναι! είπε και κινήθηκε νωχελικά απελευθερώνοντας την είσοδο του Αστυνομικού Τμήματος.
     Ο Νίκος Σούκας όρμησε μέσα και πλησίασε τον Διοικητή:      - Τη στιγμή αυτή σπάνε και καταστρέφουν τα σπίτια
μας, η οικογένειά μου έχει σκορπίσει και δεν ξέρω που είναι! Τούτο το νήπιο κινδυνεύει και πρέπει να το προστατέψω! Σας παρακαλώ, σας ικετεύω, κρατήστε μας απόψε εδώ μέσα! Έξω κινδυνεύει η ζωή μας!      Ο Διοικητής τον κοίταξε μ' ένα φαινομενικά αδιάφορο τρόπο:
- Κι αν κλάψει το παιδί και προδοθούμε τι θα γίνει;
Νομίζεις πως κι εγώ κινδυνεύω λιγώτερο από σένα ή από τούτο το παιδί αν αποκαλυφθεί πως δίνω άσυλο σε Χριστιανούς; Ή μήπως θαρρείς πως με λίγους αστυνομικούς,
μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού, μπορώ να προσφέρω καμμιά βοήθεια;
     - Το ξέρω κ. Διοικητά! Ξέρω επίσης πόσο άνθρωπος είστε!
Εσείς στη θέση μου δεν θα ζητούσατε αυτό που σας ζητώ κι εγώ; Σας παρακαλώ λοιπόν βοηθήστε μας! Εμείς το ξέρετε, πάντα σας δείχνουμε την ευγνωμοσύνη μας!
     Ο Διοικητής τον κοίταξε προσεκτικά. Ένα αδιόρατο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη του.
     - Καλά! του είπε. Μείνε εδώ, αλλά αν κλάψει το παιδί θα φύγεις αμέσως!

69-70