Τον επόμενο χρόνο, η τοπική τουρκική διοίκηση επέτρεψε στους καλλιτέχνες να κάνουν σχέδια αλλά τους απαγόρευσε να προχωρήσουν στην κατασκευή προπλασμάτων ή να στήσουν σκαλωσιές για να μπορέσουν να μελετήσουν από πιο κοντά τα γλυπτά.

Η λεηλασία του Παρθενώνα άρχισε αμέσως. Τα γλυπτά του ναού κατέβηκαν από τη θέση τους και μεταφέρθηκαν στη Βρετανία με πολεμικό πλοίο. Στις 26 Δεκεμβρίου του 1801, φοβούμενος ότι ίσως οι Γάλλοι επιχειρούσαν να τον εμποδίσουν, ο Έλγιν διέταξε την άμεση αποστολή των γλυπτών με το πλοίο «Mentor», το οποίο είχε φέρει για το σκοπό αυτό.

Μέσα στο 1806, αποσπάστηκε μία από τις Καρυάτιδες, μία γωνία του Ερεχθείου, τμήμα της ζωφόρου του Παρθενώνα, πολλές επιγραφές και εκατοντάδες αγγεία.

Προσθέθηκαν κι άλλοι σ'αυτό το παραλλήρημα λεηλασίας, το οποίο δεν περιορίστηκε στην Ακρόπολη αλλά εξαπλώθηκε στην Αθήνα και σε μεγάλα τμήματα της Ελλάδας, και συνεχίστηκε για πολλά χρόνια. Το 1810 ο Έλγιν φόρτωσε τα τελευταία λάφυρά του στο πολεμικό πλοίο «Hydra».

Το 1817, δύο ακόμα πολεμικά πλοία, τα «Tagus» και «Satellite», έφυγαν για τη Βρετανία φορτωμένα με μαρμάρινες ταφόπλακες, χάλκινα αντικείμενα και εκατοντάδες αγγεία. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο ελληνικός πόλεμος για την απελευθέρωση έδωσε τέλος στη λεηλασία του Έλγιν.

Μέρος πρώτο: Η κατασκευή του Παρθενώνα

Μέρος δεύτερο: Η απογύμνωση του Παρθενώνα

Μέρος τρίτο: Τα ελγίνεια μάρμαρα στο Λονδίνο

Μέρος τέταρτο: Σύγχρονα σχόλια για τη λεηλασία

Μέρος πέμπτο: απόψεις Βρετανών σχετικά με την επιστροφή

Return to Home Page