Εμείς οι Μακεδόνες της Διασποράς μετά των συμπατριωτών μας γηγενών Ελλήνων συντάξαμε αυτή την πραγματεία στα πλαίσια της ειρήνης, πιστοί στις παραδόσεις και πεποιθήσεις όπως έχουν διατυπωθεί από τον Μέγα Αλέξανδρο (Πλούταρχος, Περί Ηθικής στην Επιτυχία του Αλεξάνδρου).

"… τους παρότρυνε να θεωρούν για πατρίδα τους όλη την κατοικούμενη γη, το στρατόπεδό του για προπύργιο και προστασία, όλους τους καλούς ανθρώπους να τους έχουν κοντά τους, και να αποξενώνουν τους κακούς. Δεν πρέπει να κατατάσσουν τους ανθρώπους σε Έλληνες και ξένους και δεν πρέπει να διαχωρίζουν τους ανθρώπους με βάση τον μανδύα και την ασπίδα, ή το γιαταγάνι και το εξωτερικό τους κάλυμμα, αλλά κάθε άνθρωπος είναι Έλληνας όταν διακρίνεται με τα στοιχεία της αρετής, και ξένος κάθε κακοήθης…"

Στο διάβα των χιλιετερήδων εμείς οι Έλληνες εκουσίως μοιραστήκαμε την πολιτιστική μας κληρονομιά με όλον τον κόσμο της υφηλίου, διότι πραγματικά θεωρούμε "άπασα την κατοικημένη γη" πατρίδα μας. Στο Μαντείο των Δελφών μπορεί κάποιος να βρει την αναμφισβήτητη απόδειξη των θεωριών μας σε διεθνές επίπεδο και στις παγκόσμιες πεποιθήσεις περιεκτικών δοξασιών.

Τουναντίον στην Ολυμπία στον τόπο που μόνον Έλληνες μπορούσαν να λάβουν μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες, υπάρχει αναμφισβήτητη ένδειξη εθνικής και αποκλειστικής συνείδησης Ελληνικότητας των αγωνιστών. Η έντονη εθνική συνείδηση επεκτεινόταν και στον σεβασμό προς την "πατρώα γη", ο οποίος σεβασμός εκφράζεται από τον Σωκράτη, ο οποίος είπε:

"… η πατρίδα μας πρέπει να εκτιμείται πιο πολύ και να θεωρείται πιο ιερή και από μητέρα, πατέρα και προγόνους, και να την μεριμνούμε στα μάτια των θεών και των ανθρώπων…"

Αυτά τα δύο Ελληνικά στοιχεία διεθνούς προσανατολισμού αφ' ενός, αλλά περιεχόντων ισχυρής εθνικής συνειδήσεως αφ' ετέρου, εισχωρούν βαθιά στο παρελθόν και επεξηγούν την κατηγορηματική και ξεκάθαρη απόφασή μας να μη μοιραστούμε το όνομα της Μακεδονίας μας με αυτούς που πρεσβεύουν και διδάσκουν "εθνικά ψεύδη". Αυτό δεν είναι, όπως κάποιοι έχουν υπαινιχθεί, μια δόση υστερίας, ή άσκοπης λατρείας προς τους προγόνους, ή ακόμα εχθρότητας προς τους βορινούς πολυεθνικούς γείτονες της Ελλάδας. Είναι θέμα νοημοσύνης και πολιτικής ακεραιότητας, στοιχεία που με δίχως αυτά, οι γείτονες της Ελλάδας ποτέ δεν θα βρουν την δική τους αυθεντική συνείδηση, και με δίχως αυτή ποτέ δεν θα μπορέσουν να κάνουν μια καινούργια αρχή και να ευδοκιμήσουν. Στο βιβλίο της Όχι από την Αφρική, η καθηγήτρια πανεπιστημίου Μαίρη Λέφκοβιτς επισημαίνει τους κινδύνους όταν ξαναγράφουμε την ιστορία προς εξυπηρέτηση "εθνικών αληθειών":

"…αν και τέτοιες καινούργιες και τολμηρές υποθέσεις για το παρελθόν μπορούν εύκολα να κερδίσουν οπαδούς, ιδιαίτερα όταν κλίνουν προς πολιτιστικούς και πολιτικούς οραματισμούς, πρέπει όλοι μας να γνωρίζουμε πως υπάρχουν αληθινοί κίνδυνοι αν επιτρέψουμε να ξαναγραφεί η ιστορία, ακόμη και για πολιτιστικά χρήσιμους σκοπούς. Αν και τέτοιες προσπάθειες μπορεί να υποκινούν την υπερηφάνεια και αυτοπεποίθηση των μαθητών, γράφοντας όμως τέτοιες εθνικές ιστορίες, κάθε μια ιστορία περιέχοντας μια καινούργια δόση "εθνικής αλήθειας", επικυρώνει τον όρο επινοήσεως ψευδολογίας."

Πιστεύουμε πως χτίζοντας έθνη σε ψευδολογίες, όπως ακριβώς προσπαθούν να κάνουν οι βορινοί γείτονες της Ελλάδας, είναι σαν να χτίζουμε οικοδομές πάνω στην άμμο.

Εμείς, λοιπόν, απλώνουμε το χέρι σε φιλικό χαιρετισμό και προσκαλούμε όλους τους συνανθρώπους μας "ολοκλήρου της κατοικημένης γης," συμπεριλαμβάνοντας και τους γείτονες της Ελλάδας, να γίνουν Έλληνες με την ηθική σημασία της λέξεως αντί για ξένοι παρακινούμενοι από κακοήθεια.

Επιστροφή στην αρχή της σελίδας

2. Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ πΓΔΜ ΚΑΙ Η ΛΟΓΟΜΑΧΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ

Κατόπιν του διαμελισμού της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, το Σεπτέμβριο του 1991, το νοτιότερό της μέρος ανακήρυξε ανεξαρτησία από τη Γιουγκοσλαβία και αυτοονομάστηκε "Δημοκρατία της Μακεδονίας". Η Ελλάδα αμέσως έφερε αντιρρήσεις για το όνομα, διότι η βόρεια περιοχή της Ελλάδας φέρει ήδη το όνομα Μακεδονία.

Το καινούργιο κρατίδιο σχεδίασε καινούργια σημαία, φέροντας τον Ήλιο της Βεργίνας και εξέδωσε καινούργιο νόμισμα το οποίο περιείχε τον Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης, σύμβολα καθαρά παρμένα από τη Μακεδονία. Εξαιτίας αυτής της συμπεριφοράς και ακόμη διότι ορισμένα άρθρα του καταστατικού της πΓΔΜ υπονοούσαν πως το κράτος είχε δικαιώματα στην περιοχή ολοκλήρου της αρχαίας Μακεδονίας, η Ελλάδα επέβαλλε απαγόρευση εμπορίου στους βορινούς γείτονές της. Η Ελλάδα διστακτικά αναίρεσε τον αποκλεισμό εμπορίου με την πΓΔΜ όταν το κρατίδιο αυτό άλλαξε την σημαία του, σταμάτησε την κυκλοφορία του νομίσματος με τον Λευκό Πύργο και τροποποίησε ορισμένα άρθρα του καταστατικού της τα οποία έκαναν νύξεις δικαιωμάτων της Μακεδονικής περιοχής εκτός των δικών της συνόρων.

Η Ελλάδα όμως συνέχιζε να προβάλλει αντιρρήσεις στο όνομα "Μακεδονία" το οποίο η πΓΔΜ εξακολουθούσε να χρησιμοποιεί. Εξαιτίας αυτών των αντιρρήσεων τα Ηνωμένα Έθνη δέχτηκαν αυτό το έθνος ως μέλος με το προσωρινό όνομα "πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (πΓΔΜ)"(Απόφαση #817 των Ηνωμένων Εθνών, στις 7 Απριλίου και Απόφαση #845 στις 18 Ιουνίου του 1993) και την Προσωρινή Συμφωνία της 13ης Σεπτεμβρίου του 1995 έως ότου βρεθεί μια μόνιμη λύση για το όνομα. Αρχικά, η πΓΔΜ έγινε δεκτή στα Ηνωμένα Έθνη χωρίς υψωμένη την σημαία της έως ότου αλλάξει στη σημαία της τα Ελληνικά σύμβολα που αρχικά έφερε και αυτό προς ικανοποίηση της Ελλάδας.

Σύμφωνα με τις άνωθεν επίσημες αποφάσεις οι οποίες έγιναν δεκτές και υπεγράφησαν από τις δύο χώρες, η πΓΔΜ πρέπει να λάβει το συνταγματικό της όνομα έως τις 13 Σεπτεμβρίου 2002, και πρέπει να γίνει αμοιβαίως δεκτό κι από τις δύο χώρες. Η παρότρυνση και γνωστοποίηση προέρχεται από την επιστολή του διαπραγματευτή των Ηνωμένων Εθνών Κύρο Βανς στον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, Μπούτρος-Μπούτρος Γκάλι, κατά την οποία "Εάν μια αμοιβαία διευθέτηση του θέματος του ονόματος δεν επιτευχθεί από τις δύο χώρες, θα διακινδυνεύσει ο θεσμός της ειρήνης στην περιοχή".

Μέχρι τώρα δεν έχει βρεθεί λύση ακόμα και το τέλος της διορίας της Προσωρινής Συμφωνίας έχει ήδη λήξει στις 13 Σεπτεμβρίου 2002, με τις δυο χώρες να συμφωνούν μόνον σε επεκτεινόμενες συζητήσεις πάνω στο θέμα για έναν επιπρόσθετο χρόνο ακόμη. Ευκρινώς η πΓΔΜ ωφελείται με τέτοιου είδους έπ' άπειρον αναβολές . Συνεπώς δεν χειρίζονται το θέμα στον ΟΗΕ με σοβαρότητα, εκτός αν κάποτε εξαναγκαστούν να διευθετήσουν τη λογομαχία.

Στην πραγματικότητα, η πΓΔΜ ποτέ δεν προσπάθησε να διεξάγει δραστήριες διαπραγματεύσεις για να αλλάξει το καταστατικό της ακόμη αν και η κυβέρνησή της έχει δεχτεί το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει παντελώς διαφορετικές απόψεις όσο αφορά το όνομα. Αυτό έχει εκφραστεί πάμπολλες φορές από τον Πρόεδρο της πΓΔΜ, Μπόρις Τραϊκόφσκι ο οποίος κατά το άρθρο 86 του Συντάγματος της πΓΔΜ είναι ο υπεύθυνος για το όνομα της χώρας του. Μια ένδειξη ότι η πΓΔΜ ποτέ δεν έδειξε ενδιαφέρον να αλλάξει το όνομα είναι το γεγονός πως η ηλεκτρονική διεύθυνση στο Διαδίκτυο, στην Ιστοσελίδα των Ηνωμένων Εθνών, φέρει το όνομα Μακεδονία: macedonia@un.int αλλά γιατί όχι FYROM@un.int; Πρέπει όμως να σημειωθεί πως η διένεξη των δύο χωρών περί του ονόματος δεν στάθηκε εμπόδιο στις αμοιβαίες σχέσεις μεταξύ τους.

Από το 1995 μέχρι και σήμερα η πΓΔΜ δεν έδωσε σημασία ούτε στο νόημα αλλά ούτε και στη επιστολή του άρθρου 7 της Προσωρινής Συμφωνίας. Η εκ προμελέτης συστηματική εκστρατεία σε όλη την υφήλιο προωθώντας την χώρα ως "Δημοκρατία της Μακεδονίας" έχει ενταθεί και συνεχίζεται και σήμερα με ακαταπόνητη ισχύ. Από το άλλο μέρος όμως ούτε η Ελληνική κυβέρνηση ούτε τα Ηνωμένα Έθνη έχουν δείξει ενδιαφέρον να απαιτήσουν εφαρμογή των ανωτέρω όρων του άρθρου κατά το οποίο τέτοιου είδους ενέργειες απαγορεύονται. Έτσι λοιπόν, αντιμετωπίζουμε σήμερα ένα επικίνδυνο ζήτημα καθ' όσον η πΓΔΜ δεν θέλει να αλλάξει το όνομα εφ' όσον όλος ο κόσμος αποκαλεί αυτό το κρατίδιο "Μακεδονία". Γι' αυτούς όσος περισσότερος καιρός περνάει τόσο καλύτερα είναι.

Η επόμενη παράγραφος που ακολουθεί είναι μέρος των πρακτικών κυβερνητικής συνεδριάσεως που έλαβε χώρα το Φεβρουάριο του 2001. Ο ομιλητής είναι ο επισταμένος της VMPO-DPMNE, Μπόρις Στοϊμένοβ: "Κανείς δεν έχει δικαίωμα ή εξουσιοδότηση να αλλάξει το όνομα αυτής της χώρας. Το ζήτημα δεν είναι κομματικό, αλλά αφορά τους υπηκόους αυτής της χώρας, καθώς και τη Διασπορά. Δεν πρέπει να συζητείται μόνον μεταξύ των δύο χωρών, της Ελλάδας και της δικής μας χώρας. Η Επιτροπή Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών πρέπει να επιλύσει αυτό το ζήτημα. Μιλώντας από εμπειρία αν τυχόν βρεθούμε αντιμέτωποι σε ανεπιθύμητη λύση, τότε θα κερδίσουμε τη μάχη στα δικαστήρια…Δεν χρειάζεται να βιάζονται οι Μακεδόνες με τις διαπραγματεύσεις. Ο χρόνος είναι με το μέρος μας. Ο ζήλος της Ελλάδας να αντιτίθεται στο όνομα έχει πλέον περάσει. Αρκεί να περιμένουμε λίγο ακόμη."

Επιστροφή στην αρχή της σελίδας

3. ΓΙΑΤΙ Η ΦΙΛΟΝΙΚΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ

Μετά τον ατυχή διαμελισμό της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας (ΣΟΔΓ) οι πηγάζουσες απ΄ αυτήν χώρες προέβησαν με οράματα επεκτατικής πολιτικής, διεκδικώντας όχι μόνον περιοχές, αλλά και καταγωγή από αρχαίους λαούς ούτως ώστε να αποκτήσουν κι αυτοί μια ένδοξη ιστορία και μια κάποια νομιμότητα για τη σύγχρονη ύπαρξή τους.

Έτσι, οι Σλοβένοι υποστηρίζουν πως είναι οι απόγονοι της αρχαίας Ιλλυρικής φυλής των Βενέτων, οι Κροάτες λένε πως προέρχονται από τους Πέρσες, οι Σλάβοι της πΓΔΜ επιμένουν πως προέρχονται από τους αρχαίους Μακεδόνες και οι Βόσνιοι Μουσουλμάνοι λένε πως κατάγονται από τις αρχαίες Ιλλυρικές φυλές της Βοσνίας.

Όμως η περίπτωση της πΓΔΜ είναι μοναδική. Ο μοναδικός λόγος για την δημιουργία της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας με το όνομα «Μακεδονία», ήταν η εν καιρώ διεκδίκηση και ενσωμάτωση της Ελληνικής Μακεδονίας στην κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία με το λιμάνι της Θεσσαλονίκης ως τρόπαιο. Κατά τη διάρκεια του κομμουνιστικού καθεστώτος στη Γιουγκοσλαβία έλαβε χώρα ένας συστηματικός «εκμακεδονισμός». Εφόσον κάτι λάβαινε μέρος ονομαζόταν «Μακεδονικό», δηλαδή σλαβικό ή αν κάποιος γεννιόταν στη Γεωγραφική Μακεδονία από την αρχή του κόσμου μέχρι σήμερα ονομαζόταν «Μακεδόνας», δηλαδή Σλάβος.

Η περιοχή που αργότερα περιλάμβανε την περιφέρεια της νότιας δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας δεν ονομάζονταν Μακεδονία, αλλά λεγόταν Βαρδάρσκα Μπανοβίνα (Περιφέρεια του ποταμού Βαρδάρ). Το 1944 ο Στρατάρχης Γιόσιπ Μπροζ Τίτο, ο τότε κομμουνιστής δικτάτορας της Γιουγκοσλαβίας, δημιούργησε στο νότιο μέρος της Γιουγκοσλαβίας την "Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας" και το 1963 την "Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας" για καθαρά πολιτικούς και επεκτατικούς σκοπούς. Ωστόσο το όνομα "Μακεδονία" φερόταν ήδη από τη βόρεια περιφέρεια της Ελλάδας. Στην αρχαία εποχή η περιοχή που αποτελούσε τη Μακεδονία περιέκλειε κατά 80% την περιφέρεια της σημερινής Ελληνικής Μακεδονίας, ένα μικρό ποσοστό, 5%, της Βουλγαρίας, μικρό μέρος της Αλβανίας, 5%, και ένα μικρό κομμάτι της περιοχής που ο Τίτο ονόμασε "Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας", δηλαδή 10%. Πρέπει να σημειωθεί πως τα 10% της αρχαίας Μακεδονίας που ο Τίτο ονόμασε "Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας" αποτελούσε μόνο το 1/5 αυτής της δημοκρατίας, ενώ τα υπόλοιπα 4/5 ήταν μέρος της Σλαβικής Γιουγκοσλαβίας.

Υπερβολικά ενδιαφέρον παρουσιάζει το εγκύκλιο τηλεγράφημα του Υπουργείου Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών από τον τότε Υπουργό Εξωτερικών Ε. Στεττίνιους, στις 26 Δεκεμβρίου 1944, στο διπλωματικό σώμα των ΗΠΑ, πληροφορώντας για ένα κίνημα να δημιουργηθεί μια ανεξάρτητη "Μακεδονία" σαν "κάλυμμα επιθετικότητας κατά της Ελλάδας". "Έχει επέλθει στην προσοχή της Υπηρεσίας οι ανησυχητικά αυξημένοι ψίθυροι περί προπαγάνδας και ημιεπίσημες ανακοινώσεις για μια αυτόνομη Μακεδονία προερχόμενες από τη Βουλγαρία, αλλά και από Γιουγκοσλάβους αντάρτες και άλλες πηγές, με το υπονοούμενο πως θα συμπεριληφθεί στο καινούργιο κράτος και μέρος της Ελληνικής περιοχής. Η Κυβέρνηση μελετά θέματα "Μακεδονικού Έθνους", "Μακεδονικής Χώρας", ή "Μακεδονικής Εθνικής Συνειδήσεως" ως αδικαιολόγητη δημαγωγία, μη αντιπροσωπεύοντας καμία εθνική ή πολιτική πραγματικότητα, και στο παρόν της αναβίωμα προβλέπει κάλυμμα επιθετικότητας κατά της Ελλάδας".

Κατόπιν της εκ προμελέτης και συστηματικής εκστρατείας του 1944 η οποία άρχισε στο νότιο γεωγραφικό χώρο της Γιουγκοσλαβίας, άρχισε και η συστηματική παραποίηση της αρχαίας Μακεδονικής ιστορίας. Διάφοροι "λόγιοι" από την "Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας" ανέλαβαν να ξαναγράψουν τα ιστορικά της βιβλία να συμπεριλάβουν την ιστορία της αρχαίας Μακεδονίας, ανάλογα με τις επιθυμίες των μελών του Κομμουνιστικού Συνασπισμού της Γιουγκοσλαβίας και περαιτέρω η ιστορία συνοδευόταν με διαστρεβλωμένους χάρτες οι οποίοι έδειχνα την "Μακεδονία" να περικλείει και να φτάνει έως στα μισά του όρους Ολύμπου. Επίσης μισθωτοί γλωσσολόγοι με επικεφαλής τον Βλάγκοτζ Κόνιεβ, ή αλλιώς τον Βλάζε Κονέσκι ανέλαβαν να δημιουργήσουν καινούργια γλώσσα με νέα αλφάβητο και αποκάλεσαν την γλώσσα αυτή "Μακεδονική γλώσσα" και ασφαλώς μέσω των ΜΜΕ της "Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας" διέδωσαν πως η "Μακεδονική γλώσσα" ήταν η "φυσική εξέλιξη" της αρχαίας Μακεδονικής διαλέκτου. Αξίζει να σημειωθεί πως η καινούργια γλώσσα έχει πολλές ομοιότητες με την Βουλγαρική γλώσσα και λόγω των συνεχών κυβερνητικών παρεμβάσεων το λεξιλόγιό της συμπεριλαμβάνει και Σερβο-Κροατικές λέξεις οι οποίες έχουν αντικαταστήσει το Βουλγαρικό λεξιλόγιο. Προφανώς έχουν παραβλέψει το αδιαπραγμάτευτο γεγονός ότι οι κάτοικοι της αρχαίας Μακεδονίας ήταν Έλληνες και μιλούσαν την Ελληνική γλώσσα. Αναρίθμητες αρχαιολογικές ανασκαφές σε όλη την περιοχή της αρχαίας Μακεδονίας έχουν φέρει εις φως μνημεία με καθαρά Ελληνικές επιγραφές και Ελληνικά ονόματα ηγετών.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ των κάτωθι ονομάτων και τοποθεσιών ασφαλώς δεν μπορεί να αμφισβητηθεί:

Μακεδόνας-Μακεδνός = στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ, αυτός που είναι "μακρύς, ψηλός"
Αμύντας (ο πατέρας του Φιλίππου)= στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ, αυτός που "αμύνεται, υπερασπίζεται"
Φίλιππος = στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ αυτός που "αγαπάει τα άλογα"
Αλέξανδρος = στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ο "υπερασπιστής των ανδρών (ανθρώπων)"
Βουκέφαλος (το αγαπημένο άλογο του Μεγάλου Αλεξάνδρου) στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ= "κεφάλι που μοιάζει με κεφάλι βοδιού"
Αριστοτέλης (ο δάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου) = στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ο "άριστος και τέλειος"
Θεσσαλονίκη = στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ η "νίκη κατά των Θεσσαλών"

Η εκ προθέσεως και συστηματική εκστρατεία παραποιήσεως, κλοπής και απορροφήσεως της ιστορίας και εθνικότητας των αρχαίων Μακεδόνων έχει ενταθεί και συνεχίζεται και σήμερα ακούραστα. Καίτοι επισήμως η χώρα αυτή ονομάστηκε η πΓΔΜ, μέσω μιας δραστήριας καμπάνιας εκ μέρους των Σκοπιανών, έχουν κατορθώσει να πείσουν τον υπόλοιπο κόσμο να αποκαλεί τη χώρα τους "Μακεδονία", αγνοώντας τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών. Το Διαδίκτυο και τα ΜΜΕ τους έχουν διευκολύνει να το καταφέρουν και αυτοί έχουν χρησιμοποιήσει κάθε είδους σύνεργο για να δημιουργήσουν ένα σωρό ψευδολογίες. Ένα παράδειγμα αυτής της ψευδολογίας τους μπορεί να βρεθεί στην Ιστοσελίδα http://faq.macedonia.org/

Ο Χίτλερ είχε κάποτε πει "Πέστε ένα μεγάλο ψέμα, πέστε το αρκετές φορές και το ψέμα γίνεται αλήθεια". Κατά ένα τρόπο το άνωθεν "απόφθεγμα" του τρομερού αυτού ανδρός παρέχει την επεξήγηση γιατί οι κάτοικοι της πΓΔΜ είναι τόσο ανένδοτοι στο όνομα "Μακεδονία". Τώρα, εδώ και πενήντα οχτώ χρόνια προπαγανδιστικής παραποιήσεως, κλοπής και απορροφήσεως της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ιστορίας και της εθνικότητας των αρχαίων Μακεδόνων, ανακαλύπτουμε πως οι κάτοικοι της πΓΔΜ είναι επί το πλείστον τα παιδιά αυτών που πρωτοστάτησαν σ' αυτή τη σκευωρία του 1944 και η μεταγενέστερη γενιά που έχει μεγαλώσει στο ψεύδος και στα παραμύθια του Τιτοϊκού κατασκευάσματος. Γι' αυτούς η κατασκευασμένη ψευδολογία είναι η ιστορική αλήθεια.

Η ανεξαρτησία της πΓΔΜ έχει επιφέρει μεγάλη αναστάτωση. Έχουν γίνει πολλές συζητήσεις και παρεξηγήσεις όσο αφορά το όνομα. Ήρθε σε φως το γεγονός πως γειτονικές χώρες της Ελλάδας, άσχετες από διεθνείς συμμαχίες, ή εσωτερικά πολιτικά καθεστώτα, έχουν επιδιώξει και χαράξει επεκτατικές προθέσεις προς την Μακεδονία και Θράκη κατά τον δέκατο ένατο και εικοστό αιώνα. Επί πλέον η στάση αυτών των χωρών θέτει υπό αμφισβήτηση τον όρο ότι καμιά Βαλκανική χώρα δεν θα προκαλούσε την Ελληνική κυριαρχία στις περιοχές της Ελληνικής Μακεδονίας και Θράκης, εκτός μόνον αν υπήρχε συμμαχία με μια ή περισσότερες χώρες των Μεγάλων Δυνάμεων.

Από την εποχή που η πΓΔΜ απέκτησε την ανεξαρτησία της επεδίωξε την επεκτατική πολιτική της Κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας, διεκδικώντας ανεξαιρέτως περιοχές γειτονικών χωρών. Αναμφιβόλως οι Έλληνες δεν αισθάνονται καμιά απειλή από ένα εύθραυστο και ασθενικό κρατίδιο. Αν όμως η πΓΔΜ συνεχίσει την εθνικιστική, επεκτατική της πορεία, είναι σίγουρο πως θα αναζητήσει κάποιον "προστάτη" που θα την "βοηθήσει" να λάβει την "γη της Επαγγελίας". Οι περιπτώσεις της Ανατολικής Ρωμυλίας το 1885 και του Κοσσυφοπεδίου πρόσφατα ενισχύουν αυτούς τους διαλογισμούς

Η κυβέρνηση της πΓΔΜ έχει ήδη επισήμως καταλογίσει τους Αγίους Κύριλλο και Μεθόδιο ως «Μακεδόνες», δηλαδή Σλάβους, μόνο και μόνο γιατί γεννήθηκαν στη Θεσσαλονίκη. Είναι σαν να διακηρύσσει η Γιουγκοσλαβική κυβέρνηση πως ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας, Κωνσταντίνος ο Μέγας, ήταν Γιουγκοσλάβος, γιατί γεννήθηκε στη Νύσσα της Σερβίας. Πρέπει μήπως η Ελλάδα να αποκαλέσει τον Μουσταφά Κεμάλ Έλληνα εφ' όσον γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη;

Επιστροφή στην αρχή της σελίδας

4. Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Αναρίθμητοι ιστορικοί και λόγιοι έχουν γράψει εκτεταμένως για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας. Ο Χένρυ Μοργκενθάου, ο Αμερικανός Πρέσβης στην Κωνσταντινούπολη (1913-16), υπηρέτησε και ως Αντιπρόεδρος στην Επιτροπή Ανακουφίσεως της Μέσης Ανατολής (1919-21). Από την Συμμαχία των Εθνών διορίστηκε Πρόεδρος της Επιτροπής Εγκαταστάσεως Ελλήνων Προσφύγων (1923-28) και είναι γνωστός ως η πιο έγκυρη και αξιόπιστη πηγή ιστορικών γεγονότων της εποχής εκείνης. Το 1929 (σημειώστε πως αυτό έγινε 15 χρόνια πριν ο Τίτο αρχίσει την προπαγανδιστική εκστρατεία εναντίον της Ελλάδας) ο Χένρυ Μοργκενθάου εξέδωσε το βιβλίο του "Αποστάλθηκα στην Αθήνα", στο οποίο γράφει:

"Μετά από την εποχή κατά την οποία η Αθήνα έφτασε στο ζενίθ της δόξας της τον πέμπτο αιώνα π.Χ., και κατόπιν του Χρυσού Αιώνα του Περικλή, άρχισε και η παρακμή της και έτσι η Μακεδονία του Φιλίππου απέκτησε επιρροή σε καινούργιες περιοχές. Η δύναμη της Αθήνας μπορεί να καταλογιστεί στο ναυτικό της, αλλά οι Μακεδόνες χρωστούν την επιτυχία των κατακτήσεών τους στην τέχνη του πολέμου από ξηρά. Ο Φίλιππος ήταν εκείνος ο οποίος συνέλαβε την ιδέα δημιουργίας της αήττητης Μακεδονικής Φάλαγγας. Μετά το θάνατο του Φιλίππου, ο γιος του, ο Μέγας Αλέξανδρος κατέκτησε τον τότε γνωστό κόσμο, και εφ' όσον ο τότε γνωστός κόσμος κείτονταν ανατολικά, οι εκστρατείες του Μεγάλου Αλεξάνδρου έλαβαν χώρα στην Ανατολή. Σε διάρκεια λίγων ετών είχε καταφέρει να κατακτήσει τα εύφορα εδάφη και τις πλούσιες πόλεις της Μικράς Ασίας, της Συρίας, της Μεσοποταμίας και της Περσίας και έφερε τις κατακτήσεις του στην είσοδο των Δελφών. Στο διάβα του άφησε φρουρές Ελλήνων στρατιωτών σε μεσολαβούσες χώρες και πόλεις. Σε πολλές απ' αυτές τις χώρες ίδρυσε ανθηρές καινούργιες πόλεις. Σε κάθε περιοχή οι στρατιώτες του συνοδεύονταν από ένα μεγάλο αριθμό Ελλήνων αποίκων. Το αποτέλεσμα ήταν πως ολόκληρη η δυτική Ασία και η περιοχή που σήμερα ονομάζομε Μέση Ανατολή, συμπεριλαμβάνοντας και την Μικρά Ασία, την Αίγυπτο, την Παλαιστίνη, τη Συρία, τη Βαβυλωνία, την Μεσοποταμία, την Περσία και την βορειοανατολική Ινδία είχε εμποτιστεί από το Ελληνικό στοιχείο και επιρροή και παντού υπήρχαν Ελληνικές αποικίες…Αυτοί οι κατακτημένοι λαοί θαμπώθηκαν με τη λάμψη της τέχνης, της λογοτεχνίας, της φιλοσοφία και των δημοτικών έργων των Ελλήνων. Αν και οι διάδοχοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν κατάφεραν να διατηρήσουν τον πολιτικό έλεγχο των εδαφών που εκείνος είχε κατακτήσει, αν και αλλεπάλληλα κύματα Ρωμαϊκών, Αραβικών και Ταρταρικών κατακτητών εγκαταστάθηκαν σ' αυτόν το χώρο κατά διαδοχικά διαστήματα, κανείς από τους νεότερους κατακτητές δεν μπόρεσε να ξεριζώσει την επιρροή του Ελληνικού πολιτισμού, ή να ξεκληρίσει από την περιοχή αυτήν τον πληθυσμό που μέσα στις φλέβες του έτρεχε Ελληνικό αίμα…Η Ελληνική Επανάσταση του 1821, η οποία κατέληξε στην επιτυχή απελευθέρωση της Πελοποννήσου το 1832, επηρέασε μόνον το μισό του Ελληνικού πληθυσμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Δεν επέφερε τη πολυπόθητη νίκη στους Έλληνες της Μακεδονίας, της Θράκης, της Κρήτης και των νησιών του Αιγαίου, ή στους πιο πολλούς από δύο εκατομμύρια Έλληνες της Μικράς Ασίας και της Κωνσταντινούπολης".

Επιστροφή στην αρχή της σελίδας

5. ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ πΓΔΜ

Η Γιουγκοσλαβική Στρατιωτική Εγκυκλοπαίδεια κατατάσσει τους προγόνους των σημερινών κατοίκων της πΓΔΜ ως Σλάβους, ανθρώπους των πρώτων Σλαβικών φυλών των Βερεζίτοι, Δραγουβίτοι, Σμόλιανοι, Ρίνχινοι, Βελεγιζίτοι και άλλων, οι οποίοι κατέφτασαν στην περιοχή τον έκτο αιώνα μ.Χ.

Μα ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Η ιστορία των Σλάβων της πΓΔΜ είναι συνδεδεμένη με την ιστορία της Βουλγαρίας μέχρι το έτος 1913, διότι αυτοί οι δύο λαοί άρχισαν να εξελίσσονται μαζί τυχαίως, αλλά αναγκάστηκαν να χωρίσουν λόγω πολιτικής. Ο Σλαβικός πληθυσμός της σημερινής πΓΔΜ δεν έχει τίποτε κοινό με τους αρχαίους Μακεδόνες. Αυτοί είναι απλώς ΣΛΑΒΟΙ.

Οι νότιοι Σλάβοι λεγόταν Venedi, αλλά οι Βυζαντινοί μετέτρεψαν το όνομά τους σε Sklavini όταν αποδήμησαν στη νοτιότερη περιοχή των Βαλκανίων. Αυτό έγινε διότι οι Σλάβοι εδραίωσαν συμμαχίες, ή συνδέσμους αναμεταξύ τους οι οποίες ονομαζόταν ‘sklavinije’. Οι νεοσύστατοι αυτοί σύνδεσμοι κυβερνιόταν με μια κανονική ιεραρχία πριγκίπων, όπως ο Χάτσον, ο Άκαμιρ, και ο Πέρβουδ. Στα μέσα του πέμπτου αιώνα μ.Χ. οι Νότιοι Σλάβοι διάβησαν τά Καρπαθία Όρη και εγκαταστάθηκαν στην πρώην Ρωμαϊκή επαρχία, την γνωστή Πανονία, (σημερινή Ουγγαρία) και στην Δακία (σημερινή Ρουμανία). Ως φαίνεται οι πρώτες Σλαβικές και Ουνικές (Τουρκικές) φυλές των Βουλγάρων άρχισαν να κάνουν μαζί εφόδους εναντίον Βαλκανικών περιοχών τον πέμπτο αιώνα μ.Χ. Στην αρχή λήστευαν την ύπαιθρο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και μετά γύριζαν στη βάση τους.

Εγκαταστάσεις διαρκείας από τους Σλάβους στην Μακεδονία άρχισαν στο τέλος του έκτου αιώνα. Στα μέσα του εβδόμου αιώνα επτά Σλαβικές φυλές είχαν σχηματίσει δεσμούς αναμεταξύ τους: ήταν οι Δραγουβίτοι, οι Βερεζίτοι (Βερσιάτσοι), οι Σαγουδάτοι, οι Ρίνχινοι, οι Στρυμόνιοι (Στρούμλιανοι), οι Σμόλιανοι, οι Βελεγεζίτοι και άλλοι. Οι Σλαβικές αυτές φυλές έγιναν ένας σπουδαίος πολιτικός και εθνικός παράγοντας στην εξέλιξη της ιστορίας των Βαλκανίων. Αυτοί είναι οι πρόγονοι του σημερινού πληθυσμού της πΓΔΜ και αρχικά κατοικούσαν στην περιοχή από το Νέστο ποταμό μέχρι τη Θεσσαλία και από τη Θεσσαλονίκη μέχρι τα όρη Σαρ, Ρίλα και Οσογκόβσκα.

Στην οροσειρά της Ροδόπης εγκαταστάθηκαν οι Σμόλιανοι και ένα μέρος των Δραγουβίτοι. Οι Σαγουδάτοι και οι υπόλοιποι Δραγουβίτοι εγκαταστάθηκαν στα βόρεια της Θεσσαλονίκης. Οι Στρυμόνιοι προτίμησαν τις πεδινές περιοχές του Στρυμόνα ποταμού. Οι Ρίνχινοι κατέληξαν στη Χαλκιδική και μερικοί απ’ αυτούς εγκαταστάθηκαν στο Όρος του Άθω. Στην περιοχή της Οχρίδας και της Πρέσπας εγκαταστάθηκαν οι Βερσιάτσοι μαζί με τους Βελεγεζίτοι. Υπήρχαν ακόμη μερικές φυλές, όπως οι Τιμότσανοι, οι Αβοδρίνοι και οι Μοράβλιανοι οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στο νότιο μέρος της σημερινής Σερβίας και αργότερα ενσωματώθηκαν με τον Σερβικό Έθνος. Οι Τιμότσανοι έζησαν στα πεδινά μέρη του Τίμοκ ποταμού, οι Αβοδρίνοι κατοίκησαν στην δυτική πεδιάδα του ποταμού Τίμοκ και οι Μοράβλιανοι προτίμησαν την περιοχή του ποταμού Μοράβα, στο κέντρο της σημερινής Σερβίας που λέγεται Σουμαδία. Με την πάροδο του χρόνου ο αποκλεισμένος Θρακο-Ιλλυρικός πληθυσμός εκδιώχθηκε στις ορεινές περιοχές ή αργότερα αφομοιώθηκε από τις Σλαβικές φυλές.

Ο Ελληνικός πληθυσμός όμως επειδή είχε δυνατούς δεσμούς με την πολιτιστική του κληρονομιά, διατήρησε την ελληνική του συνείδηση και δεν αφομοιώθηκε με τις Σλαβικές φυλές. Οι περιοχές λοιπόν με γερή Ελληνική παρουσία παρέμειναν Ελληνικές. Έτσι, αν και υπήρχαν Σλαβικά και Βουλγαρικά στοιχεία στην Μακεδονία και στη Θράκη ο κύριος πληθυσμός ήταν Ελληνικός. Οι Ιλλυρικές περιοχές της σημερινής Αλβανίας και των γειτονικών τόπων παρέμειναν απρόσιτες από τους Σλάβους και Βουλγάρους.

Λοιπόν, αυτοί είναι οι Σλάβοι κάτοικοι της πΓΔΜ. Αυτό που πραγματικά προκαλεί ενδιαφέρον όμως στην όλη υπόθεση, είναι πως λίγοι απ’ αυτούς τους ίδιους ξέρουν την ιστορία τους. Και αυτοί που την ξέρουν δεν θέλουν να διακινδυνεύσουν την προσωπική τους ασφάλεια και το στίγμα του «προδότη». Το γεγονός πως αξιόλογοι πολίτες του πΓΔΜ, όπως ο πρώην Πρόεδρος Κίρο Γκλίγκοροφ, η πρώην Πρέσβης της πΓΔΜ στην Ουάσιγκτον Λιούμπιτσα Ατσέφσκα και ο πρώην Πρέσβης του πΓΔΜ στον Καναδά, Γυόρδαν Βεσελίνοφ έχουν παραδεχτεί ότι είναι απόγονοι των πρώτων Σλαβικών φυλών.

26 Φεβρουαρίου 1992: Ο Πρόεδρος της πΓΔΜ, Κίρο Γκρηγκόροφ σε μια συνέντευξή του με τον Οργανισμό Πληροφοριών Αλλοδαπών, της Ανατολικής Ευρώπης, είπε: "Είμαστε Σλάβοι και ήρθαμε στην περιοχή τον έκτο αιώνα. Δεν είμαστε απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων."

22 Ιανουαρίου 1999: Η Πρέσβης της πΓΔΜ στην Washington D.C., κυρία Λιούμπιτσα Ατσέφσκα, σε μια ομιλία της επί της πρόσφατης καταστάσεως στα Βαλκάνια , τόνισε: "Δεν απαιτούμε να μας αναγνωρίζουν ως απογόνους του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Εμείς είμαστε Σλάβοι και μιλούμε μια Σλαβική γλώσσα. Η Ελλάδα είναι ο δεύτερος εμπορικός συνέταιρος της πΓΔΜ και ο ύπ' αριθμόν ένα "επενδυτής".

24 Φεβρουαρίου 1999: Ο Πρέσβης της πΓΔΜ στον Καναδά Γυόρδαν Βεσελίνοφ, σε μια συνέντευξή του με την εφημερίδα "Πολίτης της Οτάβας", παραδέχτηκε: "Εμείς δεν έχουμε συγγένεια με τους βόρειους Έλληνες οι οποίοι έχουν αποδώσει ηγέτες σαν τον Φίλιππο και τον Μέγα Αλέξανδρο. Είμαστε Σλάβοι και η γλώσσα μας συγγενεύει στενά με τη Βουλγαρική. Υπάρχει μια σύγχυση με την ταυτότητά μας."

29 Δεκεμβρίου 2001: Μόλις πρόσφατα ο Υπουργός Εξωτερικών της πΓΔΜ Σλομπόταν Τσάσουλε, σε συνέντευξή του με την εφημερίδα Ουτρίνσκι ανέφερε στον Βούλγαρο Υπουργό Εξωτερικών, Σολομών Πάσι ότι "ανήκουν στην ίδια Σλαβική φυλή".

Και εδώ τίθεται το ερώτημα, που κανείς δεν έχει θέσει: "γιατί τότε ο παροξυσμός με το όνομα;" Οι μόνοι που πιστεύουν ότι είναι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων είναι αυτοί που έχουν λάβει την μόρφωσή τους απ' το ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα του "Τιτοϊκού Σχολείου Ιστορίας" κάτω από την αιγίδα της κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας.

Επιστροφή στην αρχή της σελίδας

6. ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Οι δικοί μας πρόγονοι είναι οι εξ αρχής Μακεδόνες, οι Έλληνες Μακεδόνες, οι οποίοι αφίχθηκαν στην περιοχή γύρω στα 2000 π.Χ. Οι Έλληνες Μακεδόνες ήταν οι απόγονοι των Ηρακλήδων και γνωρίζουμε πως οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν μέρος από έναν μεγαλύτερο όμιλο Ελλήνων, ο οποίος όμιλος έφτασε στην περιοχή της σημερινής Καστοριάς (Ορεστιάδος), μαζί με τους Δωριείς, τους Αιτολείς και Ακαρνανούς γύρω στο 2000 π.Χ. Ο Ηρόδοτος, ο πατέρας της ιστορίας, περιγράφει πολύ προσεχτικά τις περιπλανήσεις αυτού του μεγάλου ομίλου, οι οποίες διάρκεσαν 800 ολόκληρα χρόνια. Ο όμιλος τελικά χώρισε σε τρεις μικρότερες ομάδες. Αμέσως μετά τον Τρωικό Πόλεμο, η πρώτη ομάδα κάτω από την ηγεμονία του Δώρου, εγκαταστάθηκε στην Πελοπόννησο, και οι Αιτωλείς και Ακαρνανοί πήγαν προς τα νότια του Ελλαδικού χώρου (εξ ου και Αιτωλοακαρνανία). Και τελικά η τρίτη ομάδα, αφού εξεδίωξε τους Φρύγους, ίδρυσε το Μακεδονικό Βασίλειο στην καμπύλη του Αλιάκμονα ποταμού. Ο πρώτος Μακεδόνας βασιλιάς ήταν ο Καρανός, ο οποίος ηγεμόνευσε μεταξύ 813 και 786 π.Χ. Τα ευρήματα των τελευταίων αρχαιολογικών ανασκαφών στον τάφο του Βασιλιά Φιλίππου (πατέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου), στη Βεργίνα, και τελευταία η ανακάλυψη υπολειμματικών μνημείων του Μυκηναϊκού Πολιτισμού από τα 600 π.Χ., προσθέτουν στην αδιαπραγμάτευτη απόδειξη περί της Ελληνικότητας της Μακεδονίας.

Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν τόσο Έλληνας, όσο και οι Έλληνες της νότιας περιοχής της Ελλάδας, μιλούσε την ίδια γλώσσα με αυτούς, λάτρευε τους ίδιου θεούς και ένωσε όλους τους Έλληνες εναντίον των κοινών εχθρών τους, των Περσών. Αυτός ήταν που μετέδωσε την Ελληνική γλώσσα και πολιτισμό στα πέρατα της γης, αφήνοντας πίσω του, κατά τη διάρκεια της τόσο μικρής ζωής του, τίποτε άλλο από Ελληνικά ίχνη.

Ο Ηρόδοτος, (Ιστορίες, 9.45) αναφέρεται στα λόγια του Αλεξάνδρου 1ου, του Αμύντα: "Άνδρες Αθηναίοι…αν δεν είχα στην καρδιά μου το συμφέρον της Ελλάδας δεν θα είχα έρθει να σας το πω. Αλλά και η δική μου καταγωγή είναι Ελληνική, και δεν θα ήθελα εκουσίως να δω την Ελλάδα να ανταλλάσσει αντί ελευθερίας την σκλαβιά…Εάν επιτύχετε σ' αυτό τον πόλεμο, μην ξεχνάτε να κάνετε κάτι και για την δική μου ελευθερία. Σκεφθείτε τον κίνδυνο που αντιμετώπισα με τον ζήλο μου προς το Ελληνικό θέμα, να σας γνωστοποιήσω τις προθέσεις του Μαρδόνιου, και να σταματήσω μια δυσάρεστη για σας έκπληξη από τους Βαρβάρους. Είμαι ο Αλέξανδρος, ο Μακεδόνας."

Ο Ισοκράτης (Προς Φίλιππο 127) γράφει: "…Να θεωρείς όλη την Ελλάδα για πατρίδα σου, όπως και ο ιδρυτής του γένους σου…"

Το 324 π.Χ. και εφ' όσον η αυτοκρατορία του είχε πλέον εδραιωθεί, ο Μέγας Αλέξανδρος όρκισε τους αξιωματούχους και στρατιώτες της κοινοπολιτείας του. Ο όρκος επίσης απευθυνόταν σε όλες τις φυλές που υπήρχαν στην αυτοκρατορία του, δόθηκε δε στην Όπη, κοντά στη Βαβυλώνα και μας τον μετέφερε ο φιλόσοφος Ερατοσθένης. Από τον όρκο του Μεγάλου Αλεξάνδρου μπορεί κανείς να αντιληφθεί πόσο υπερήφανος ήταν ο Αλέξανδρος για την Ελληνικότητά του.

"Σας εύχομαι, τώρα που τέλειωσαν οι πόλεμοι, να ευτυχήσετε με την ειρήνη. Όλοι οι θνητοί από δω και πέρα να ζήσουν σαν ένας λαός, μονιασμένος, για την κοινή προκοπή. Θεωρείστε την Οικουμένη πατρίδα σας, με κοινούς τους νόμους, όπου θα κυβερνούν οι άριστοι, ανεξάρτητα φυλής. Δεν ξεχωρίζω τους ανθρώπους, όπως κάνουν οι στενοκέφαλοι, σε Έλληνες και σε βαρβάρους. Δεν μ' ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών, ούτε η ράτσα που γεννήθηκαν. Τους καταμερίζω μ' ένα μόνο κριτήριο - την αρετή. Για μένα κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας, και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από βάρβαρο. Αν ποτέ σας παρουσιαστούν διαφορές, δε θα καταφύγετε ποτέ στα όπλα, παρά θα τις λύνετε ειρηνικά. Στην ανάγκη θα σταθώ εγώ διαιτητής σας. Το Θεό δεν πρέπει να τον νομίζετε σαν αυταρχικό Κυβερνήτη, αλλά σαν κοινό Πατέρα όλων, ώστε η διαγωγή σας να μοιάζει με τη συζωή που κάνουν τ' αδέλφια στην οικογένεια. Από μέρους μου σας θεωρώ όλους ίσους, λευκούς και μελαψούς και θα ήθελα να μην είστε απλά μόνον υπήκοοι της Κοινοπολιτείας μου, αλλά όλοι μέτοχοι, όλοι συνεταίροι. Όσο περνάει απο το χέρι μου, θα προσπαθήσω να συντελεστούν αυτά που υπόσχομαι. Τον όρκο που δώσαμε με τη σπονδή απόψε κρατήστε τον σαν συμβόλαιο αγάπης."
Αλέξανδρος Ι - Όπις (324 π.Χ.)

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η περιοχή της Μακεδονίας υπέστη πολλές κατοχές από διάφορους κατακτητές. Αλλά ακόμα και κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, την οποία επακολούθησε η Βυζαντινή Εποχή - μια περίοδος που κράτησε σχεδόν χίλια χρόνια - αυτή λοιπόν η Ρωμαϊκή περιοχή, με πρωτεύουσα τη Βασιλεύουσα (Κωνσταντινούπολη) και τη Θεσσαλονίκη ως πολιτιστικό και εμπορικός κόμβο της Αυτοκρατορίας, παρέμεινε πάντοτε Ελληνική. Άλλωστε στην εποχή του Ιουστινιανού, υιοθετήθηκε η Ελληνική γλώσσα ως η επίσημη γλώσσα της Αυτοκρατορίας, αντικαθιστώντας τη Λατινική. Μπορεί οι Ρωμαίοι να ήρθαν σαν κατακτητές, αλλά κατακτήθηκαν από τον Ελληνικό πολιτισμό, τις τέχνες και τα γράμματα.

Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας η γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας ήταν διαχωρισμένη σε τρεις διοικητικές περιοχές οι οποίες λεγόταν Βιλαέτια. Κάθε Βιλαέτι χωριζόταν σε μικρότερες περιοχές που λεγόταν σαντζάκια και με τη σειρά του κάθε σαντζάκι χωριζόταν στις κάζες. Έτσι κατά την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπήρχαν τρία βιλαέτια που περιείχαν, αλλά δεν περιόριζαν την περιοχή της γεωγραφικής Μακεδονίας. Ένα Βιλαέτι ήταν του Μοναστηριού με πρωτεύουσα την πόλη του Μοναστηριού (σημερινή Μπίτολα της πΓΔΜ). Το άλλο ήταν το Βιλαέτι του Κοσόβα, με πρωτεύουσα την πόλη Πρίζρεν (σημερινό Κοσσυφοπέδιο). Το τρίτο ήταν το Βιλαέτι της Σελανίκ με την Σελανίκ για πρωτεύουσα ( σημερινή πρωτεύουσα της Ελληνικής Μακεδονίας, Θεσσαλονίκη). Η περιοχή αυτή περιείχε μέρος της Ελληνικής Μακεδονίας, μέρος της πΓΔΜ και μέρος της νότιο-δυτικής Βουλγαρίας.

Μετά την πτώση της Οθωμανικής Τουρκίας και με τους όρους της Συνθήκης του Βουκουρεστίου το 1913, η Ελλάδα έλαβε το νότιο μέρος της γεωγραφικής Μακεδονίας, η Σερβία το βόρειο και η Βουλγαρία πήρε ένα μικρό κομμάτι της νότιο-δυτικής γεωγραφικής Μακεδονίας. Οι Σέρβοι ονόμασαν την δική τους περιοχή Νότιο Σερβία και αργότερα την μετονόμασαν Βάρδαρσκα Μπανοβίνα και αυτή η περιοχή περιείχε ολόκληρο το κομμάτι της πΓΔΜ, το Κόσοβο και μέρος της σημερινής νότιο-ανατολικής Σερβίας.

Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας στον Ελλαδικό χώρο, η οποία διάρκεσε τετρακόσια χρόνια, οι Έλληνες συμπεριλαμβανομένων και αυτών της Μακεδονίας, δεν έχασαν ποτέ την Ελληνική τους συνείδηση. Είκοσι γενεές Ελλήνων μπόρεσαν να διατηρήσουν την γλώσσα τους, την θρησκεία τους και το πιο σημαντικό, την Ελληνική τους συνείδηση κάτω από τις πιο αντίξοες καταστάσεις που αντιμετωπίζει ένα σκλαβωμένο έθνος. Η Νότια Ελλάδα επαναστάτησε το 1821 και το 1832 απελευθερώθηκε από τον Τουρκικό ζυγό και στην περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων 1912-13, η Ελλάδα απελευθέρωσε και την Μακεδονία.

Επιστροφή στην αρχή της σελίδας

7. Η ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ πΓΔΜ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Αν ολόκληρη η περιοχή της πΓΔΜ ανήκε στο γεωγραφικό χώρο της αρχαίας Μακεδονίας, τότε η χώρα αυτή θα είχε ένα κάποιο νόμιμο αίτημα να αποκαλεστεί "Μακεδονία". Αλλά ολόκληρη η περιοχή δεν ανήκει στο γεωγραφικό χώρο της αρχαίας Μακεδονίας. Παραπάνω από 90% της περιοχής της αρχαίας Μακεδονίας κείτεται έξω από τα σύνορα της πΓΔΜ και λιγότερο από το 1/5 της περιοχής της αρχαίας Μακεδονίας βρίσκεται μέσα στα σύνορα της χώρας αυτής. Η πΓΔΜ είναι καθαρά Σλαβική περιοχή.

Εάν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της πΓΔΜ ήταν Έλληνες, τότε το κράτος αυτό θα είχε νόμιμο αίτημα να ονομαστεί "Μακεδονία". Αλλά οι κάτοικοί του δεν είναι Έλληνες. Ο Ελληνικός πληθυσμός στην πΓΔΜ είναι μια πολύ μικρή μειονότητα. Επίσημα δεν υπάρχει.

Λοιπόν, από πού προέρχεται αυτή η απαίτηση της πΓΔΜ να αποκαλεστεί Μακεδονία; Δεν υπάρχουν βάσεις που να στηρίζουν τις αιτήσεις ούτως ώστε η χώρα αυτή να χρησιμοποιήσει ένα όνομα που να περιέχει τον όρο "Μακεδονία".

Αν κάποιος λαός θα μπορούσε να ονομαστεί Μακεδονικός, αυτός ο λαός είναι ο Ελληνικός Μακεδονικός λαός, ο οποίος προέρχεται από τους αρχαίους Μακεδόνες.

Ακόμη και αν ο υπόλοιπος κόσμος τους αναγνωρίσει ως Μακεδόνες και η Ελλάδα δεν τους αναγνωρίσει, τότε ΔΕΝ είναι Μακεδόνες, και οι Σλάβοι το ξέρουν αυτό αρκετά καλά.

Επιστροφή στην αρχή της σελίδας

8. ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΡΕΠΟΝ ΟΝΟΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ πΓΔΜ

Το έδαφος της πΓΔΜ ποτέ δεν περικλειόταν στο γεωγραφικό χώρο της αρχαίας Μακεδονίας, εκτός από ένα πολύ μικρό κομμάτι. Επιπλέον το κράτος αυτό δεν υπήρχε πριν το 1944 όταν ο Μάρσιαλ Τίτο το δημιούργησε ως μια από τις περιοχές που αποτελούσαν την κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία. Η πΓΔΜ, έχοντας μόνον τα 10% της αρχαίας γεωγραφικής Μακεδονίας και απαιτώντας την εθνικότητα και τον πολιτισμό της Μακεδονίας γίνεται ένα γελοιώδες και εκνευριστικό θέμα για αυτούς που μένουν στα λοιπά 90% της περιοχής της αρχαίας Μακεδονίας. Εξ άλλου εφ' όσον αυτά τα 10% αποτελούν μόνον το 1/5 ολοκλήρου του εδάφους της πΓΔΜ, αποκαλώντας ολόκληρη τη χώρα "Μακεδονία", είναι γελοιώδες και εκνευριστικό για τους ίδιους τους κατοίκους των λοιπών 4/5 του κράτους των Σκοπίων. Επομένως το πιο λογικό για την πΓΔΜ θα ήταν να αλλάξει το όνομα στο όνομα που έφερε πριν το 1944, δηλαδή (Βαρδάρσκα) Δημοκρατία της Βαρδάρσκα, ή Δημοκρατία Βαρδάρ. Μια τέτοια προϋπόθεση θα αποτελούσε ενοποιητικό κρίκο για τις διάφορες κομματικές φατρίες στην πολυεθνική αυτή χώρα. Θα εξάλειφε τη διαμάχη για το όνομα με την γειτονική της χώρα και θα τοποθετούσε τους κατοίκους της πΓΔΜ στην οδό προς το καλύτερο, διότι μόνον έτσι θα μπορέσουν να υιοθετήσουν την δική τους ταυτότητα, εθνικότητα, πολιτιστική κληρονομιά και πάνω απ' όλα αξιοπρέπεια!

Στην πραγματικότητα ο όρος "Μακεδονία" επίσημα χρησιμοποιούταν στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας από τις 30 Απριλίου του έτους 1944. Τώρα όμως η πΓΔΜ ως ανεξάρτητη χώρα θα απαιτήσει, όπως και στο παρελθόν, αποκλειστικότητα του ονόματος "Μακεδονία" και παράγωγων του. Η χώρα αυτή, η οποία επιθυμεί να ονομάζεται "Μακεδονία" θέλει αποκλειστικά δικαιώματα στο όνομα "Μακεδονία" και στα παράγωγά του. Ο κίνδυνος εδώ κείτεται στο γεγονός πως η πΓΔΜ μπορεί κάλλιστα να βρει "προστάτες" οι οποίοι θα την "βοηθήσουν" να απαιτήσει τη γειτονική Μακεδονική περιοχή, με λάφυρο τη Θεσσαλονίκη, την πρωτεύουσα της Ελληνικής Μακεδονίας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι κάτοικοι της πΓΔΜ και οι συμπατριώτες τους της Διασποράς επιμένουν στο όνομα "Μακεδονία", αν και αξιόλογοι και διαπρεπείς πολίτες της χώρας τους ομολογούν πως είναι Σλάβοι.

Το ζήτημα που θα πρέπει οπωσδήποτε να απασχολεί την Ελλάδα δεν αφορά μόνον το θέμα της ονομασίας της νεοσύστατης χώρας. Εάν η πΓΔΜ υιοθετήσει ένα σύνθετο όνομα που θα περιέχει το όνομα "Μακεδονία", ή και παράγωγα του ονόματος, ο υπόλοιπος κόσμος δεν θα εκτιμήσει το γεγονός πως το όνομα, ή μέρος του συνθέτου ονόματος δεν μπορεί να μεταφραστεί στα Σλαβικά. Το όνομα "Γιουγκοσλαβία" στα Σέρβο-Κροατικά μεταφράζεται σε "Νότια Σλαβία". Στην περίπτωση που θα υπάρξει σύνθετο όνομα στην ονομασία της πΓΔΜ μέρος του ονόματος θα παραμείνει με δίχως μετάφραση και επομένως το πρώτο σύνθετο του ονόματος θα εξαφανιστεί όταν η μελάνη είναι ακόμη νωπή.

Το όνομα "Μακεδονία" όμως είναι μέρος της ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς των Ελλήνων. Η ιστορία της Μακεδονίας, συμπεριλαμβανομένου και του ονόματός της, δεν ήταν, δεν είναι και ΠΟΤΕ δεν θα γίνουν διαπραγματεύσιμα στοιχεία για οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση στην υφήλιο.