Εκεί η ζυγαριά της συνείδησης, στην «εφαρμογή» του Νόμου, μετακινείται ανάλογα με το χρυσάφι που θα μπει στη μια πλευρά της. Και ο θείος Σιδερής είχε μπόλικο χρυσάφι. Έτσι άρχισε ένας αγώνας για τη διάσωσή του, βασισμένος στην μόνιμη «αδυναμία» των Τούρκων, την εκτεταμένη διαφθορά, που καλύπτει ολόκληρη την Τουρκία απ' την κορυφή ως τα νύχια.
     Πρώτα κόστισε μια περιουσία η «αφαίρεση» του φακέλλου του από τις «τρέχουσες» υποθέσεις και η τοποθέτησή του στο τέλος για να κερδηθεί χρόνος. Στη συνέχεια η καταβολή ενός υπέρογκου ποσού σαν «εγγύηση» για την απελευθέρωσή του, μέχρι τη μέρα της δίκης. Και τέλος, η φυγάδευσή του στην Σμύρνη, την ίδια μέρα της απελευθέρωσής του για να περάσει στη Χίο και ταυτόχρονα στην ελεύθερη Ελλάδα.
Όταν έφθασε στην Σμύρνη ο θείος Σιδερής, σωστό ψυχικό και σωματικό ράκος, πήγε στον Τσεσμέ που βρίσκεται ακριβώς απέναντι απ' την Χίο σε τόσο κοντινή απόσταση, ώστε τα βράδυα διακρίνεις τα φώτα της πόλης. Βρήκε ένα πλοίο που εκτελούσε δρομολόγια μεταξύ Χίου - Τσεσμέ και σαν τουρίστας επιβιβάστηκε για το ταξίδι προς την ελευθερία και τη ζωή. Όταν όμως πλησίαζαν στον προορισμό τους, ο καπετάνιος του πλοιαρίου πήρε σήμα από τον ασύρματο να επιστρέψει στον Τσεσμέ και κάνοντας στροφή άρχισε το ταξίδι για την επιστροφή στο Τουρκικό λιμάνι. Ο θείος Σιδερής έχασε μαζί με το χρώμα του και πολλά χρόνια απ' τη ζωή του. Η λαχτάρα του ήταν μεγάλη γιατί είχε την βεβαιότητα πως η αιτία της επιστροφής του πλοιαρίου στον Τσεσμέ ήταν αυτός. Δεν είχε όμως ούτε τις φυσικές ούτε τις ψυχικές δυνάμεις για να αντιδράσει. Έτσι αποφάσισε να περιμένει καρτερικά, σαν πραγματικά άψυχο σώμα, να εκδηλωθεί η αιτία της απότομης επιστροφής στην Τουρκία. Το πλοιάριο επέστρεψε στον Τσεσμέ, έμεινε εκεί τρεις ώρες και πενήντα λεπτά -που του φάνηκαν σαν τρεις αιώνες- και ξαναξεκίνησε για την Χίο.
     Ο θείος Σιδερής δεν έμαθε ποτέ την αιτία της ξαφνικής επιστροφής στην Τουρκία, ούτε θέλησε να την μάθη ακόμα και όταν αποβιβάστηκε επιτέλους, ζωντανός, στην Χίο για να ξαναρχίσει πάλι την ζωή του απ' την αρχή.
     Αυτά είχαν έρθει στο νου μου, καθώς περπατούσαμε σιωπηλοί στο δρόμο. Πηγαίναμε στο Sirkeci. Η μητέρα μου, η αδελφή μου κι εγώ. Ο πατέρας μου, δέκα βδομάδες νωρίτερα, είχε συρθεί κυριολεκτικά στην πόρτα ενός αεροσκάφους που όταν έκλεισε τον μετέφερε στην Αθήνα, μετανάστη με το ζόρι, κοντά στα 50 χρόνια του. Το Sirkeci ήταν ο Κεντρικός Σιδηροδρομικός Σταθμός της Κωνσταντινούπολης. Είχαμε παραδώσει μέσα σε ένα μεγάλο μπαούλο το βιός μιας ζωής που είχαν την «μεγαλοψυχία» να μας επιτρέψουν να πάρουμε μαζί μας. Δηλαδή μόνο τα απαραίτητα είδη ρουχισμού. Όλα τα άλλα είχαν κατασχεθεί από τις Τουρκικές αρχές Ασφαλείας.
     Η «κατάσχεση» είχε ένα ιδιότυπο χαρακτήρα. Κατέγραφαν όλη την κινητή περιουσία του θύματος την οποία δεν είχε δικαίωμα να πουλήσει. Για τα ακίνητα, φυσικά, ίσχυε το ίδιο. Έτσι όσοι ξαναγκαζόταν να φύγουν άφηναν υποχρεωτικά το βιός τους στους Τούρκους που το λεηλατούσαν. Τα λιγοστά πράγματα που επέτρεπαν στα θύματά τους να πάρουν μαζί, αφορούσαν είδη ρουχισμού.
      Αυτά τα λιγοστά πράγματα, στριμωγμένα σε ένα μπαούλο, θα περνούσαν από τον έλεγχο του Τελωνείου και έπρεπε να είμασταν παρόντες. Η μητέρα μου, που πλησίαζε τα 40 της χρόνια, η αδελφή μου στα 17 και εγώ στα 15.
     Σιωπηλοί και με ένα αόρατο χέρι να σφίγγει τις καρδιές μας, συνεχίζαμε σιωπηλοί τον δρόμο μας για το Sirkeci.
     Θα αντιμετωπίζαμε τα φανατισμένα όργανα του Τουρκικού Κράτους που με πραγματική ευχαρίστηση εκτελούσαν το «καθήκον» τους. Και το καθήκον τους ήταν να κάνουν ό, τι ήταν ανθρώπινα δυνατό, ώστε τα θύματά τους να φύγουν από τις εστίες τους πραγματικά ράκη, στραγγισμένα οικονομικά και χωρίς τίποτα απολύτως από την περιουσία που ενδεχομένως δημιούργησαν.