2

     Ολα ξεκίνησαν για μας ένα ζεστό απόγευμα του Ιουλίου του 1964. Ήταν Τρίτη, που ο πατέρας μου θεωρούσε ανέκαθεν άτυχη μέρα γιατί το μεσημέρι μιας Τρίτης, στις 29 Μαΐου 1453, έπεσε η Κωνσταντινούπολη.
     Βρισκόταν στο κατάστημα ηλεκτρολογικών ειδών που είχε σε κεντρικό σημείο της αριστοκρατικής συνοικίας Τζιχανγκίρ. Tο κατάστημα αυτό το διατηρούσε 25 ολόκληρα χρόνια και είχε περάσει ένα σημαντικό μέρος της ζωής του εκεί μέσα.
     Ο πατέρας μου ήταν, όπως όλοι τον τελευταίο καιρό, ανήσυχος. Είχαν αρχίσει απελάσεις Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη με διάφορες ανόητες προφάσεις.
     Ο πατέρας μου γνώριζε πολύ καλά πως η Τουρκία είχε καταστρώσει την στρατηγική της για την εξόντωση του ελληνισμού που ζούσε εκεί πολλές δεκαετίες νωρίτερα. Απλά περίμενε και αξιοποιούσε τις ευκαιρίες που παρουσιάζονταν διαχρονικά για να πετύχει την πάγια στρατηγική της.
     Όπως, όταν ξέσπασε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, αφού χάρισε απλόχερα «διευκολύνσεις» τόσο στις Φασιστικές όσο και στις Συμμαχικές Δυνάμεις, η Τουρκία δεν έχυσε ούτε σταγόνα αίμα. Αντίθετα, θεώρησε την περίοδο αυτή σαν θαυμάσια ευκαιρία να καταφέρει ένα γερό πλήγμα στον Ελληνισμό της Πόλης.
     Έτσι, τον Μάϊο του 1941, μόλις έπεσε η Κρήτη, επινόησε την Γενική Επιστράτευση των μη Μουσουλμανικών πληθυσμών. Αντρες 23 έως 48 ετών, μεταξύ του Ελληνισμού φυσικά, αλλά και αρκετοί Αρμένιοι και Εβραίοι, μεταφέρθηκαν στην Ανατολία για καταναγκαστικά έργα, όπως έγινε και το 1914.
     Στην ουσία επρόκειτο για Τάγματα Εργασίας που λειτουργούσαν με στρατιωτικό τρόπο. Επικεφαλής των ταγμάτων αυτών ήταν κατώτεροι αξιωματικοί του Τουρκικού Στρατού που δεν έκρυβαν καθόλου τις μακροπρόθεσμες προθέσεις των αφεντικών τους:
     - Ξεχάστε πλέον την Πόλη! έλεγαν στους επιστρατευμένους. Πάει έσβησε πια για σας! Οι γυναίκες σας, οι κόρες σας δεν πρόκειται να σας ξαναδούν! Θα γίνουν Τουρκάλες!
     Με την πίεση όμως των ξένων για την προκλητική αυτή, ακόμα και για εποχή πολέμου, ενέργεια, οι Τούρκοι αναγκάστηκαν ένα χρόνο αργότερα να σταματήσουν την επιστράτευση και να ελευθερώσουν όσους άντεξαν. Μετά την φυσική εξόντωση, ακολούθησε η οικονομική εξόντωση.
     Στις 11 Νοεμβρίου 1942, συζητήθηκε και ψηφίστηκε σε μία μόνο συνεδρίαση της Τουρκικής Βουλής ο Νόμος 4305 για τον «Κεφαλικό Φόρο Περιουσίας» (Varlik Vergisi) που στην ουσία ήταν μια οικονομική εξόντωση των μη Μουσουλμανικών πληθυσμών και εφαρμόστηκε στους Έλληνες, τους Αρμενίους και τους Εβραίους της Κωνσταντινούπολης, με καθαρά «Τούρκικο» τρόπο: Καλούσε ο έφορος τον μη Μουσουλμάνο Κωνσταντινουπολίτη και του ανεκοίνωνε το ύψος του οφειλόμενου φόρου τελείως αυθαίρετα.
     Συνήθως το ποσό του φόρου αντιστοιχούσε στο δεκαπλάσιο του μισθού ενός υπαλλήλου ή στο πολλαπλάσιο της περιουσίας ενός επιχειρηματία. Δεν υπήρχε ούτε δικαίωμα διαλόγου ούτε καμμιάς μορφής ένσταση του φορολογούμενου. Μόνο μια προθεσμία 15 ημερών. Έπρεπε μέσα στις 15 αυτές μέρες ο ατυχής Κωνσταντινουπολίτης να καταβάλει ολόκληρο το ποσό της αυθαίρετης αρεσκείας του Εφόρου, έστω και ξεπουλώντας ολόκληρη την περιουσία του, αλλιώς βρισκόταν στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας.
     Εάν δηλαδή μετά παρέλευση 15 ημερών από τη στιγμή που οι αρχές του ανακοίνωναν το ποσό του φόρου, και αφού εξαντλούσε δύο δεκαπενθήμερες παρατάσεις με πρόστιμο, δεν κατάφερνε να το καταβάλει ολόκληρο, εκτοπιζόταν στην κεντρική Μικρασία, στην περιοχή του Ασκαλέ, που θεωρείται η Σιβηρία της Τουρκίας.