Οι υπόχρεοι έφτιαχναν δρόμος ή τους ελευθέρωναν από τα χιόνια και πληρώνονταν 2 λίρες Τουρκίας ημερησίως, ώστε να εξοφλήσουν το χρέος τους στο Τουρκικό Κράτος. Οι περισσότεροι έπρεπε να δουλέψουν 200 έως 300 χρόνια για να εξοφλήσουν τον φόρο που τους επιβλήθηκε!
     Έλληνες, Αρμένιοι και Εβραίοι με τεράστια κινητή και ακίνητη περιουσία εξαναγκάστηκαν, με τον φόρο αυτό, να χαρίσουν κυριολεκτικά, σε εξευτελιστικές τιμές ολόκληρη την περιουσία τους και ταυτόχρονα να βρεθούν στον τόπο εξορίας εξοφλώντας τα «χρέη» τους με καταναγκαστικά εργα.   Έπιπλα, χρυσαφικά, χειροποίητα χαλιά, κεντήματα ήταν τα κινητά που αποτελούσαν το στόχο της «νόμιμης» λεηλασίας. Ακόμα και άρρωστους κατέβασαν απ' τα κρεβάτια τους για να τα πάρουν.
Τις περιουσίες αγόραζαν κυρίως τα μέλη των επιτροπών εκποίησης για ίδιο όφελος, και στη συνέχεια τις μεταπωλούσαν οι ίδιοι σε υψηλότερες τιμές. Το 1943 που εφαρμόστηκε ο Νόμος αυτός, 1.869 επιφανείς Χριστιανοί Κωνσταντινουπολίτες εκτοπίστηκαν στην Τουρκική Σιβηρία του Ασκαλέ, αφού δημεύτηκε η περιουσία τους.
     Πολλοί απ' αυτούς πέθαναν απ' τις κακουχίες, αλλά τα ονόματα μόνο 11 απ' αυτούς που πέθαναν έγιναν γνωστά. Δύο γυναίκες, που δεν μπόρεσαν να πληρώσουν τους παράλογους φόρους που τους επιβλήθηκαν, στάλθηκαν στο Ασκαλέ για τον καθαρισμό Δημόσιων χώρων χωρίς να ξαναδώσουν ίχνη ζωής. Οι συνθήκες των στρατοπέδων συγκέντρωσης ήταν μια πραγματική κόλαση. Οι κρατούμενοι έμεναν σε πρόχειρες σκηνές κάτω από τρομερό κρύο ενώ έπρεπε να ξεδιψάσουν με νερό από λίμνες. Έβαζαν μπροστά απ' τα χείλη τους τα δάκτυλά τους για να εμποδίσουν τα βατράχια και τις πρασινάδες της λίμνης να βρεθούν στο στόμα και στο στομάχι τους. Από τους πρώτους κρατούμενους που πέθαναν στο Ασκαλέ ήταν ο πατέρας του γιατρού Μ. Χεκίμογλου. Η αιτία του θανάτου ήταν πνευμονία. Οι μαρτυρίες που σώθηκαν από την περίοδο αυτή σχηματίζουν μια εικόνα από τις πιο μαύρες στην ιστορία της ανθρωπότητας.
     Η εκτόπιση και οι συνθήκες των στρατοπέδων καταναγκαστικής εργασίας, με την πρόφαση του Κεφαλικού φόρου, υπήρξαν σίγουρα ένα πολύ γερό χτύπημα αλλά δεν «έλυσε» για την Τουρκία το πρόβλημα των Ελλήνων, ιδίως όταν τον Μάρτη του 1944 αναγκάστηκε, βλέποντας να πλησιάζει το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, να απελευθερώσει απ' τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας όλους τους κρατούμενους.
     Μόλις βέβαια απελευθερώθηκαν όσοι από τους κρατούμενους επέζησαν, έντρομοι άρχισαν σιγά-σιγά να σκορπούν σε διάφορα μέρη έξω απ' την Τουρκία.
     Οι Έλληνες κατέφευγαν στην Ελλάδα, οι Εβραίοι στην Παλαιστίνη και οι Αρμένιοι στην Ρωσία. Οι τελευταίοι, επειδή φοβόνταν τη λογοκρισία στα γράμματα που έγραφαν, πριν φύγουν έλεγαν πως μόλις έφταναν θα έστελναν στους συγγενείς και φίλους που ζούσαν στην Τουρκία μια φωτογραφία με όλη την οικογένεια. Αν η οικογένεια ήταν όρθια αυτό θα εσήμαινε ότι ήταν ευχαριστημένοι και αποτελούσε ενθάρρυνση, για όσους έμεναν στην Τουρκία, να μεταναστεύσουν στην Ρωσία. Αν όμως η οικογένεια ήταν καθιστή αυτό σήμαινε πως τα πράγματα στην Ρωσία ήταν το ίδιο ή και χειρότερα και πως δεν έπρεπε να μεταναστεύσουν.
     Η Τουρκία μετά τον Κεφαλικό Φόρο του 1942 περίμενε υπομονετικά πολλά χρόνια μέχρι να οργανώσει αριστοτεχνικά, τον Σεπτέμβριο του 1955, το πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων και των περιουσιών τους στην Κωνσταντινούπολη, καταστρέφοντας μέσα σε 6 ώρες 4.350 καταστήματα, λεηλατώντας 2.600 σπίτια και πυρπολώντας ή ρημάζοντας 73 εκκλησίες.

23-24