Στις αρχές της δεκαετίας τους 1950 ο Κυπριακός αγώνας για αυτοδιάθεση της Κύπρου είχε τρομοκρατήσει τους Αγγλους που φοβόνταν μήπως χάσουν τις βάσεις τους. Αποφάσισαν λοιπόν να ενεργοποιήσουν το ενδιαφέρον της Τουρκίας που φυσικά, άλλο που δεν ήθελε. Το αποτέλεσμα ήταν να συρθεί η Ελλάδα στις 29 Αυγούστου 1955 στην Τριμερή Διάσκεψη του Λονδίνου και να συζητήσει το Κυπριακό πρόβλημα με την Αγγλία και την Τουρκία. Ο πραγματικός σκοπός της Διάσκεψης ήταν να επιβεβαιωθεί πανηγυρικά η ενεργός ανάμειξη της Τουρκίας στο Κυπριακό. Η αποτυχία της ήταν απλά θέμα χρόνου. Όλα βέβαια εξυπηρετούσαν την πολιτική της Αγγλίας που στην
προκειμένη περίπτωση ήταν το «διαίρει και βασίλευε».
Δεν ήταν όμως και για την Τουρκία ευκαιρία που θα την άφηνε να πάει χαμένη. Και δεν την άφησε, οργανώνοντας την εφιαλτική νύχτα της 6ης Σεπτεμβρίου 1955.
     Ο πατέρας μου σκεφτόταν πως όπως όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις, έτσι και τώρα, το 1964, η Τουρκία αξιοποιούσε την ευκαιρία που παρουσίαζαν οι συγκυρίες των σχέσεών της με την Ελλάδα ξεκαθαρίζοντας, ολοκληρωτικά πλέον, το «μειονοτικό πρόβλημα» των
Ελλήνων. Πριν ένα χρόνο, το 1963, η Αγγλο-Τουρκική συμμαχία στην Κύπρο έφερε στα πρόθυρα του Πολέμου την Ελλάδα με την Τουρκία.
     Οι Τούρκοι, αφού οδήγησαν σε αποτυχία τις προσπάθειες για τη σύνταξη ενός Κυπριακού συντάγματος, επιχείρησαν να εισβάλουν στην Κύπρο, χρησιμοποιώντας το Στόλο τους.
     Η επέμβαση των Αμερικανών τους ανάγκασε να σταματήσουν κάθε ενέργεια, ιδιαίτερα όταν ο Πρόεδρος των Η. Π. Α. Λύντον Τζόνσον με επιστολή του στον Τούρκο Πρωθυπουργό Ισμέτ Ινονού, προειδοποίησε την Τουρκία πως αν εισβάλλει στην Κύπρο και προκύψει οποιαδήποτε ενέργεια της Ρωσίας εναντίον της, οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής θα παραμείνουν ένας ουδέτερος παρατηρητής.
     Στη συνέχεια ο Πρόεδρος των Η. Π. Α. κάλεσε στην Αμερική τους Πρωθυπουργούς της Ελλάδος και της Τουρκίας για συνομιλίες. Ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος Γεώργιος Παπανδρέου αρνήθηκε την πρόσκληση λέγοντας πως η συνάντηση θα ήταν μια παρωδία μεταξύ "κουφών" συνομιλητών που δεν θα οδηγούσε πουθενά, όπως έγινε και το 1955 στο Λονδίνο.
     Αντίθετα, ο Ισμέτ Ινονού, που ήταν και στην πραγματικότητα κουφός, αποδέχτηκε την πρόσκληση, γεγονός που δημιούργησε μια θετική διεθνή συγκυρία για την Τουρκία η οποία δεν την άφησε φυσικά να πάει χαμένη.
Όσο αποφασιστικά χτυπήματα κι αν έδωσε η Τουρκία στη διαδρομή του 20ού αιώνα, τα έδωσε μεταλλευόμενη την «κατάλληλη ευκαιρία».
Από την γενοκτονία των Αρμενίων που έγινε κατά την διάρκεια του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, τον Κεφαλικό Φόρο (Βαρλίκι) που επιβλήθηκε κυρίως στον Ελληνισμό της Τουρκίας κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, έως το προγκρόμ του 1955 ή τις απελάσεις του 1964, πάντα υπήρχαν οι «κατάλληλες συνθήκες».

     - Είσαι ο Γεράσιμος Κουμάκης; ακούστηκε στα Τουρκικά μια βλοσυρή φωνή που προσγείωσε απότομα τον πατέρα μου από τις σκέψεις του, στην πραγματικότητα.
Ήταν το απόγευμα της 9ης Ιουλίου 1964.
     - Εγώ είμαι! απάντησε ο πατέρας μου νιώθοντας τους χτύπους της καρδιάς του να επιταχύνονται.
     - Αύριο το πρωί να παρουσιαστείς στις 9 η ώρα στην Ασφάλεια, στον Αξιωματικό Υπηρεσίας.  Τώρα κλείσε το μαγαζί σου και πάνε στο σπίτι σου. Μη διανοηθείς να μετακινήσεις το εμπόρευμα και τα εργαλεία
που υπάρχουν εδώ πριν γίνει καταγραφή τους.

25-26