Ο πατέρας μου έχασε το χρώμα του.
- Τί συμβαίνει; Γιατί με ζητούν στην Ασφάλεια; Εγώ δεν έχω κάνει τίποτα που να πρέπει να δώσω εξηγήσεις στην Ασφάλεια.
- Αυτό δεν το ξέρουμε εμείς. Ίσως να μην το ξέρεις ούτε εσύ. Όμως δε χρειάζονται και πολλά λόγια. Φρόντισε αύριο το πρωί στις 9 να είσαι εκεί που σου είπα. Και τώρα μάζεψέ τα και κλείσε το μαγαζί.
     Ο πατέρας μου συνειδητοποίησε πως ήρθε η ώρα. Η ώρα που σκεφτόταν από χρόνια. Ήρθαν στο μυαλό του τα λόγια που έλεγε ο πατέρας του στο Kadikoy -συνοικία της Κωνσταντινούπολης πως οι Έλληνες της Πόλης έχουν ρίζες όχι από τον Κωνσταντίνο τον Παλαιολόγο, αλλά απ' τον Βύζαντα που έχτισε την Πόλη 650 χρόνια π.Χ. και πως οι ρίζες αυτές δεν σπάνε. Τώρα συνειδητοποιούσε πως τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι.
     Έκλεισε βιαστικά το μαγαζί του και άρχισε να βαδίζει προς το Πέρα. Το σπίτι μας βρισκόταν κοντά στον Αγιο
Κωνσταντίνο που ήταν και το Δημοτικό σχολείο που φοίτησα. Μόλις έφθασε στο σπίτι, η μητέρα μου κατάλαβε πως κάτι σοβαρό συνέβαινε.
     - Γυναίκα ήρθε η ώρα. Πρέπει να τα μαζεύουμε για την Αθήνα. Αύριο το πρωί πρέπει να παρουσιαστώ στην Ασφάλεια.
     Η μητέρα μου άρχισε να κλαίει με αναφυλλητά. Η αδελφή μου κι εγώ παρακολουθούσαμε βουβοί.
Ο πατέρας μου εκείνο το βράδυ ξημερώθηκε. Σκεφτόταν όλη νύχτα πώς θα μπορούσαμε, ολόκληρη οικογένεια, να βρεθούμε σε μια καινούρια αφετηρία χωρίς εφόδια. Στην Πόλη η οικονομική μας κατάσταση χωρίς να είναι ιδιαίτερη ανθηρή, ήταν αρκετά ικανοποιητικη. Ο πατέρας μου είχε δουλειά του, είχαμε το σπίτι μας, η αδελφή μου φοιτούσε στην Σχολή Καλογριών. Εγώ βρισκόμουν στην δεύτερη τάξη του Ζωγράφειου Γυμνασίου στην καρδιά του Πέρα.
     Σχεδόν κάθε καλοκαίρι ο πατέρας μου συνήθιζε να κλείνει το μαγαζί του για ένα μήνα και να μας πηγαίνει στην Ελλάδα για διακοπές. Χίος και Αθήνα ήταν οι αγαπημένοι μας προορισμοί.
     Οι οικονομικές όμως αποταμιεύσεις της οικογένειας ήταν μηδαμινές. Η μητέρα μου, πάντα ήταν πιο προνοητική και πολύ συχνά προέτρεπε τον πατέρα μου να αγοράσει κάποιο ακίνητο στην Αθήνα, έστω κι αν έπρεπε να δανειστεί και λίγο.
     Σ' ένα από τα ταξίδια μας του προσέφεραν στην Ιερά Οδό ένα καταπληκτικό κτήμα. Ήταν, όπως θυμάται η μητέρα μου, το 1952 και ο πατέρας μου ήταν έτοιμος να τ' αγοράσει. Την τελευταία στιγμή του άλλαξε γνώμη ο γαμπρός του ο Γιάννης, αδελφός της μητέρας μου, που τούπε:
     - Τί θα το κάνεις εδώ αυτό το κτήμα; Σου είναι άχρηστο. Καλύτερα να κρατήσεις τα χρήματά σου και να τα χρησιμοποιήσεις κάπου αλλού.
Δεν ήθελε και πολύ η αναποφασιστικότητα του πατέρα μου να θριαμβεύσει, προς μεγάλη απογοήτευση της μητέρας μου.
     Έτσι τώρα βρισκόμασταν σ' ένα αναπάντεχο, κρίσιμο σταυροδρόμι. Η αβεβαιότητα του αύριο φάνταζε σαν μια σκοτεινή λεωφόρος γεμάτη λακούβες και κινδύνους.
     Ο πατέρας μου γεννημένος, μεγαλωμένος στην Πόλη, ένιωθε ξαφνικά το κενό του άγνωστου μέλλοντος.
     Εκείνο το βράδυ της Τρίτης θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη όλης της οικογένειας. Το μούδιασμα του αναπάντεχου, η επερχόμενη αλλαγή της ζωής που ζούσαμε, το άγνωστο μέλλον ήταν καταλυτικά συναισθήματα. Είχαμε όλοι μαζί μπει σε μια υπερδιέγερση.

     Την άλλη μέρα το πρωί ο πατέρας μου παρουσιάστηκε στο Muduriyet (Γενική Ασφάλεια).

27-28