Και σαν να μην έφτανε αυτό έχουν το θράσος να θέλουν και «Ένωση» με την Ελλάδα. Είναι σωστά πράγματα αυτά; 'Οχι σε ρωτώ, είναι σωστά πράγματα αυτά;
     Το βλέμμα του χοντρού έπεσε σαν αρπακτικό γεράκι πάνω στον πατέρα μου.
Ο πατέρας μου ξερόβηξε, κι αυτός με τη σειρά του, για να καθαρίσει τη φωνή του:
     - Ξέρετε Μπέη-εφέντη εγώ είμαι ένας φιλήσυχος βιοπαλαιστής.
Δεν ασχολούμαι με την πολιτική.
     - Θες να πεις ότι δεν ξέρεις για τα μαρτύρια που τραβούν τ' αδέλφια μας στην Κύπρο από τον Kizil Papaz; (κόκκινος, δηλαδή αριστερός, παπάς). Δεν έχουν φτάσει στ' αυτιά σου οι αγώνες τους και τα όνειρά τους να δουν την Κύπρο Τουρκική; Ή πολύ αναίσθητος είσαι Κουμάκη ή παίζεις θέατρο. Εγώ βέβαια ξέρω πως είναι το δεύτερο.
     - Όχι, όχι Μπέη-εφέντη ψέλλισε ο πατέρας μου.
     - Πώς όχι; έσκουξε ο χοντρός. Τ' αδέλφια μας στην Κύπρο υποφέρουν. Τ' αδέλφια μας στην Κύπρο καταπιέζονται από τους  βρωμερούς Έλληνες. Και σε ρωτώ ευθέως: Τα εγκρίνεις εσύ αυτά; Εγκρίνεις τους βασανισμούς των Τούρκων από τους Έλληνες στην Κύπρο; Λέγε τους εγκρίνεις ναι ή όχι;
     Το πάθος του ήταν γνήσιο. Ο χοντρός ζούσε κάθε στιγμή σαν ένα μεγάλο αστέρι ενός θεάτρου Τέχνης.
Ο πατέρας μου κράτησε όση ψυχραιμία του είχε απομείνει:
      - Μπέη-εφέντη οι βασανισμοί είναι πολύ κακό πράγμα.
Σίγουρα δεν τους εγκρίνω, όπως πιστεύω όλοι οι πολιτισμένοι άνθρωποι.
     Σαν οχιά που παραμόνευε το θύμα της, έτοιμη να χτυπήσει την κατάλληλη στιγμή, ακούστηκε ο κιτρινιάρης με το λεπτό μουστακάκι, τεντώνοντας απειλητικά το χέρι του:
     - Τότε γιατί εσύ Κουμάκη, εσύ ο ίδιος, στέλνεις οικονομική ενίσχυση  στον παπά-σατανά Μακάριο; Γιατί καταφέρνεις πισώπλατα μαχαιριά στ' αδέλφια μας στην Κύπρο βοηθώντας οικονομικά τον Μακάριο; Τόσο μεγάλη είναι η αχαριστία σου απέναντι στην Τουρκία που σε ανάδειξε και σε ανέχτηκε από τότε που γεννήθηκες;
     - Δεν έχω στείλει καμμιά οικονομική ενίσχυση στον Μακάριο ή σ' οποιονδήποτε άλλο στην Κύπρο Μπέη-εφέντη πρόλαβε να πει ο πατέρας μου, όταν ο κιτρινιάρης πετάχτηκε σαν ελατήριο επάνω ουρλιάζοντας:
     - Σκάσε! Ό,τι λες επιβαρύνει την θέση σου βλάκα! Έχουμε βάσιμες υπόνοιες γι' αυτά που σου λέμε και είμαστε βέβαιοι πως με την κατάλληλη ανάκριση θα τα ομολογήσεις όλα!
     Ο χοντρός ξαναμπήκε στην μέση με ήρεμη φωνή:
     - Δεν είναι όμως αυτός ο στόχος μας, εκτός βέβαια αν μας αναγκάσεις. Η Τουρκία είναι ένα πολιτισμένο Κράτος και δεν θέλει να κάνει σε σας τους Γκιαούρηδες όσα υποφέρουν τ' αδέλφια της στην Κύπρο. Για τον λόγο αυτό σου δίνει, μεγαλόψυχα, μια μεγάλη ευκαιρία: Θα μας υπογράψεις εδώ, μια σειρά εγγράφων που χρειάζονται για τα αρχεία μας. Μετά θα σε συνοδεύσουν τρεις αστυνομικοί στο μαγαζί σου και στο σπίτι σου για να καταγράψουν όλα τα είδη αξίας που έχεις. Μην ξεχνάς πως τα είδη αυτά τα απέκτησες απ' τον ιδρώτα του Τουρκικού Λαού και με μεγάλη ευσυνειδησία έστελνες ένα μέρος απ' αυτά
στην Κύπρο, για να χρησιμοποιηθούν εναντίον των αδελφών μας. Έχεις από σήμερα προθεσμία έξη ημερών να τακτοποιήσεις μόνο επείγουσες εκκρεμότητες. Την άλλη Τρίτη με το πρώτο αεροπλάνο θα απελαθείς απ' την Τουρκία. Η τιμωρία αυτή είναι πολύ μικρή για τα εγκλήματά
σου εναντίον της Τουρκίας.
     - Δε συμφωνώ! Δε συμφωνώ! άρχισε να ουρλιάζει πάλι ο κιτρινιάρης. Τους αφήνουμε να μας φεύγουν ζωντανοί αγνοώντας τα μεγάλα τους εγκλήματα! Αυτό δε λέγεται πολιτισμός, λέγεται βλακεία!
     - Μην ξεχνάς πως είμαστε σαν λαός πολύ μεγαλόψυχοι, πράγμα που εκμεταλλεύονται πάντοτε οι εχθροί μας, απάντησε ο χοντρός. Έλα Κουμάκη, υπόγραψε αυτά τα χαρτιά, πριν πεισθώ πως πρέπει να σε στείλουμε σε ανάκριση μέχρι να ομολογήσεις.
     Ο πατέρας μου είχε ασπρίσει. Το χρώμα λες και είχε εγκαταλείψει μονομιάς ολόκληρο το σώμα του. Είχε ακούσει διάφορες ιστορίες από τις επισκέψεις Ελλήνων στην Τουρκική ασφάλεια, αλλά ο κυνισμός αυτός ήταν γι' αυτόν κάτι πέρα από κάθε φαντασία.
     Οι ιστορίες για τα φριχτά βασανιστήρια και η εικόνα ενός γνωστού μας που είχε περάσει απ' την Ασφάλεια και είχε βγει παραμορφωμένος, με αποτέλεσμα να μείνει ανάπηρος για όλη του τη ζωή, επειδή αρνήθηκε τις «κατηγορίες» που ήθελαν να του φορτώσουν, πέρασαν σαν αστραπή απ' το μυαλό του.
     Ένιωσε σαν να τον έσφαζαν με το βαμβάκι.
     Για δευτερόλεπτα αναλογίστηκε τί δυνατότητες είχ ενα αντισταθεί. Πίστεψε πως εκείνη τη στιγμή κάθε προσπάθεια να κάνει κάτι άλλο από αυτά που του έλεγαν, ήταν μάταιη.
     Σηκώθηκε, πλησίασε το γραφείο του χοντρού, πήρε ένα στυλό και άρχισε να βάζει υπογραφές σε χαρτιά που δε διάβασε ποτέ.
Όταν τελείωσε, ο χοντρός φάνηκε ικανοποιημένος:
     - Αφεριμ! του είπε. Φαίνεται άλλωστε πόσο λογικός άνθρωπος είσαι.
     Στην συνέχεια τον οδήγησαν σε ένα δωμάτιο όπου του πήραν φωτογραφίες και αποτυπώματα.
Ο χοντρός και ο κιτρινιάρης με το λεπτό μουστάκι είχαν ολοκληρώσει το έργο τους.

31-34