Έτσι με την βοήθεια οινοπνεύματος έκαψαν τη μικρή Ελληνική σημαία. Όσο περνούσε η ώρα η αγωνία και η ανησυχία τους μεγάλωνε. Το τουρκικό ραδιόφωνο άρχισε να μεταδίδει ειδήσεις για τα έκτροπα που γινόνταν. Ολόκληρη η οικογένεια πάγωσε όταν άρχισε να ακούει καθαρά το θόρυβο από σπίτια που καταστρέφονταν στην κάτω γειτονιά τους και τις κραυγές του όχλου.
     Το νοικοκυριό κάθε ελληνικού σπιτιού βρισκόταν σιγάσιγά σκορπισμένο στους δρόμους και στα πεζοδρόμια μέσα σε ένα εφιαλτικό θόρυβο που δημιουργούσε ο όχλος και τα είδη που καταστρέφονταν.
     Στο εσωτερικό της εκκλησίας του χωριού είχαν ισοπεδωθεί τα πάντα, οι δε πίνακες του Ελληνικού σχολείου, γραμμένοι με κιμωλία με το τελευταίο μάθημα της μέρας, βρισκόνταν ήδη πεταγμένοι στους δρόμους.
     Ο κλοιός έσφιγγε όλο και περισσότερο γύρω απ' το Γενί Μαχαλά που βρισκόταν το σπίτι της οικογένειας Νικολαΐδη,
όταν ξαφνικά ο Απόστολος Νικολαΐδης πετάχτηκε
με λαχτάρα επάνω ακούγοντας απ' το ραδιόφωνο πως κηρύχτηκε στρατιωτικός νόμος. Ήταν 12 τα μεσάνυχτα.
     - Ελπίζω πως τη γλυτώσαμε! είπε στην οικογένειά του. Αφού κηρύχτηκε στρατιωτικός νόμος θα πρέπει να σταματήσουν!      Γλύστρησε έξω απ' τη μικρή κουζίνα και κοίταξε από τη χαραμάδα του παράθυρου, στο δρόμο. Τέντωσε τ' αυτί
του να δει πότε θα μειωνόταν η ένταση του θόρυβου απ' τις καταστροφές και απ' τις φωνές του όχλου. Τότε άκουσε το θόρυβο ενός τζιπ που πλησίαζε και είδε απ' τη χαραμάδα του παράθυρου, ένα αστυνομικό τζιπ να σταματάει έξω απ' το σπίτι και να σβήνει τη μηχανή του. Η ελπίδα πως έφτασε η αστυνομία να τους προστατέψει φτερούγισε μέσα του. Ταυτόχρονα όμως η διαίσθησή του αντιδρούσε αρνητικά.
Περίμενε ακίνητος, όπως ακίνητο έμεινε τόσο το αστυνομικό τζιπ όσο και οι επιβάτες του. Πέρασαν πέντε λεπτά χωρίς να κινηθεί κανείς. Οι θορυβώδεις καταστροφές συνεχιζόταν με την ίδια ένταση χωρίς καμμιά ένδειξη μείωσης ή, πολύ περισσότερο, σταματήματος.
     Ξαφνικά, το αστυνομικό τζιπ ξανάβαλε μπρος και εξαφανίστηκε το ίδιο περίεργα όπως έφθασε.
     Σε λίγη ώρα οι κραυγές του όχλου έγιναν εντονώτερες, οι θόρυβοι πολύ πιο κοντινοί. Ο Απόστολος Νικολαΐδης γύρισε πίσω στη μικρή κουζίνα.
     - Φαίνεται πως καταστρέφουν το μπακάλικο του Γιοβάνη και το σπίτι του Γιάννη Βλαστού.
     Και τα δυο ήταν πολύ κοντά τους.
     Η πρώτη πέτρα έπεσε με εκκωφαντικό θόρυβο παρασύροντας κομμάτια τζαμιού στο εσωτερικό του σπιτιού. Ο φονικός όχλος, με τρομαχτικούς αλαλαγμούς, άρχισε να πετάει τα κάρβουνα που ήταν στο απέναντι οικόπεδο, στα παράθυρα και στις πόρτες του σπιτιού.
     Παραλυμένη απ' τον τρόμο η οικογένεια του Απόστολου Νικολαΐδη παρακολουθούσε να πλημμυρίζει το σπίτι τους από κάρβουνα που έμπαιναν από τα σπασμένα παράθυρα. Η μισή ποσότητα από τα κάρβουνα που είχαν
μεταφερθεί την προηγούμενη, βρισκόταν τώρα μέσα στο σπίτι τους.
     Μία σπίθα φωτιάς θα 'ταν αρκετή να τους κάψει σαν λαμπάδες. Ξαφνικά το κύμα του όχλου άρχισε να απομακρύνεται απ' το σπίτι φωνάζοντας «Σήμερα το βιός σας! Αύριο το κεφάλι σας!», «Σήμερα το βιός σας! Αύριο το κεφάλι σας!».
     Πέρασε μισή ώρα μιας επικίνδυνης ηρεμίας. Όλοι είχαν την αίσθηση ότι καθόνταν πάνω σε μια βόμβα το φυτίλι της οποίας είχε, στην άκρη του, ανάψει φωτιά.
     Τότε ακριβώς ακούστηκε, έξω απ' το σπίτι, μια φωνή να καλεί με χαμηλό, συνωμοτικό τόνο τον Απόστολο Νικολαΐδη.

57-58