Αμέσως ανεγνώρισαν στη φωνή εκείνη τον Τουρκοπό-ντιο γείτονά τους.
     - Απόστολος-εφέντη! Απόστολος-εφέντη! Κατεβείτε κάτω και ελάτε να σας κρύψουμε στο σπίτι μας! Εκεί θα έχετε μεγαλύτερη ασφάλεια! Αν μείνετε μέσα κινδυνεύετε! Θα ξανάρθουν πάλι!
     Ολόκληρη η οικογένεια κοιτάχτηκε με την αγωνία και την απόγνωση έκδηλη στα πρόσωπά της. Η γυναίκα του Τουρκο-πόντιου ήταν κρυφή Χριστιανή. Πήγαινε κάθε Κυριακή, πρωί-πρωί, στην Εκκλησία, άναβε ένα κερί και έφευγε χωρίς να βγάζει ποτέ ούτε λέξη απ' το στόμα της. Έπρεπε να είχε ζητήσει απ' τον άντρα της να προστατέψει Χριστιανικές οικογένειες. Αλλά και πάλι δεν μπορούσε κανείς νάχει εμπιστοσύνη σε κανένα κάτω από τέτοιες συνθήκες. Ο Απόστολος Νικολαΐδης έφερε το δάκτυλο στο στόμα του, κάνοντας νόημα να μη μιλήσει κανείς. Ο Τουρκο-πόντιος επανέλαβε την πρότασή του δύο ακόμα φορές και μετά εξαφανίστηκε.
     Οι θόρυβοι από τις επιδρομές των Τούρκων στα Ελληνικά σπίτια, συνεχιζόταν με αμείωτη ένταση. Πέρασε μισή ώρα περίπου μέσα σε μια ανήσυχη ηρεμία όταν ένα νέο κύμα από Τούρκους, που κάτω από την ψυχολογία του όχλου είχαν μετατραπεί σε ανθρωπόμορφα κτήνη, άρχισε να πλησιάζει.
     Ο Απόστολος Νικολαΐδης, καρφωμένος στη χαραμάδα του παραθύρου είδε τον όχλο να πλησιάζει πάλι. Η ελπίδα φτερούγισε μέσα του για δεύτερη φορά τη νύχτα εκείνη όταν βεβαιώθηκε πως επικεφαλής του όχλου ήταν ο Biletci Kemal. Επρόκειτο για τον άνθρωπο που έκοβε τα εισιτήρια στο πλοίο που εκτελούσε τα δρομολόγια μεταξύ του Τσενγέλκοϊ και του Καράκοϊ. Και ταυτόχρονα για τον άνθρωπο που ώφειλε τη ζωή του στον Απόστολο Νικολαΐδη. Είχε μια σοβαρή πάθηση στο κεφάλι και σώθηκε χάρις στον πάγο που του έδινε συνεχώς ο Απόστολος Νικολαΐδης      -ο μόνος που είχε τότε ψυγείο σ' ολόκληρη την περιοχή.
Βλέποντας πως επικεφαλής του όχλου ήταν ένας άνθρωπος που του είχε τόσο μεγάλη υποχρέωση ο Απόστολος Νικολαΐδης σκέφτηκε να κάνει ό,τι έκανε ένας παππάς της εκκλησίας του Beykoz πριν λίγες μέρες: Βγήκε στην είσοδο της εκκλησίας, κρατώντας μια Τουρκική σημαία, και σε άπταιστα Τουρκικά, έπεισε τους συγκεντρωμένους που ήθελαν να καταστρέψουν την εκκλησία ότι δεν είχαν τίποτα να χωρίσουν με τους Ρωμιούς. Χωρίς να χάσει καιρό, κατέβηκε στο ισόγειο, άρπαξε μια τούρκικη σημαία που ήταν πάντα διαθέσιμη για ώρα ανάγκης και ανοίγοντας την πόρτα του σπιτιού βρέθηκε μπροστά στον όχλο.
     Μέσα στο σπίτι όλοι κράτησαν την αναπνοή τους. Μια αμήχανη σιωπή βούβανε τους εξαγριωμένους διαδηλωτές. Περπατώντας πάνω σε κάρβουνα, πέτρες και σπασμένα τζάμια που του έκοβαν τα λεπτά παπούτσια τραυματίζοντας τα πόδια του και κρατώντας, πάντα, την Τουρκική σημαία, ο Απόστολος Νικολαΐδης βρήκε το κουράγιο να απευθυνθεί στους συγκεντρωμένους:
     - Εγώ, ο Απόστολος Νικολαΐδης, γεννήθηκα όπως κι εσείς όλοι σε τούτο τον τόπο. Οι γονείς μου, όπως και οι δικοί σας γονείς, γεννήθηκαν επίσης εδώ. Οι παππούδες μου επίσης. Έχω, όπως όλοι εσείς, την Τούρκικη υπηκοότητα. Υπηρέτησα, όπως και όλοι εσείς, στον Τουρκικό στρατό. Και μάλιστα όχι μία, όχι δύο, αλλά τρεις φορές! Ο Απόστολος Νικολαΐδης σταμάτησε για μια στιγμή λαχανιασμένος. Απόλυτη σιωπή είχε βασιλέψει ξαφνικά σαν ένα αόρατο χέρι να είχε ακινητοποιήσει το εξαγριωμένο, πριν από λίγο, πλήθος. Η φωνή του ξανακούστηκε, καθαρή, τρανταχτή, σε άπταιστα τουρκικά:

59-60