The Greek junta, also known as the Regime of the Colonels, was a series of far-right military juntas that ruled Greece from 1967 to 1974. On 21 April 1967, a group of colonels overthrew the caretaker government a month before scheduled elections which Georgios Papandreou’s Center Union was favored to win. That morning, Greeks woke up to military hymns playing on the radio, the rumble of tanks, the occasional rifle shots and the radio announcement: “The Hellenic Armed Forces undertake the governance of the country”.

Colonel Georgios Papadopoulos, Brigadier General Stylianos Pattakos and Colonel Nikolaos Makarezos ordered the tanks to roll in Athens. Greek soldiers took over the most crucial areas of the capital, and arrested all the key politicians and the Lieutenant General  and the Commander-in-Chief of the Greek Army.

Following is an article by Dimitrios Karkamanis describing in his own words his experience during that time.

Ακολουθεί ένα άρθρο του Δημήτρη Καρκαμάνη που περιγράφει με δικά του λόγια την εμπειρία του κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.

By: Dimitrios Karkamanis

Σαν σήμερα πριν από 53 χρόνια, όταν κάποιοι πραξικοπηματίες έκριναν ότι έπρεπε να βάλουν την Ελλάδα στο γύψο, στην ουσία να την αλυσοδέσουν και έτσι να σταματήσουν τη δημοκρατική πορεία προς τις εθνικές εκλογές που θα διεξαγόταν στη χώρα μας ένα μήνα αργότερα!

Έχω ζήσει, δει, ακούσει πολλά και έχει πάρει το αυτί μου ακόμη περισσότερα (ιδίως από κάτι τύπους που έγιναν κατόπιν εορτής “αντιχουντικοί” και “αντιστασιακοί”, δηλαδή μετά την πτώση της χούντας – ποιός ξέρει, ίσως λόγω “παρανομίας” να ήταν απλά “μυστικοί” και έτσι μπορεί να μην έπεφτε η δράση τους στην αντίληψη μας!), όλα’ φτα τα 53 χρόνια που έχουν περάσει από τότε.

Υποκλίνομαι όμως προς όλους εκείνους, γνωστούς και αγνώστους, που έδωσαν πραγματικό και ουσιαστικό περιεχόμενο στον αγώνα κατά της επτάχρονης δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967, μέχρι και τη ζωή τους.
Αλλά και με τη βαθιά θλίψη των συνεχιζομένων συνεπειών του μεγάλου εγκλήματος της χούντας που οδήγησε στην εισβολή και δυστυχώς στη συνεχιζόμενη κατοχή μεγάλου κομματιού της μαρτυρικής Ελληνικής Μεγαλονήσου Κύπρου από την Τουρκία. Γεγονός που άλλωστε, μεταξύ άλλων, οδήγησε και στην άμεση πτώση της Χούντας.

 

Η #ΜΑΥΡΗ_ΕΠΕΤΕΙΟΣ της #21ης_Απριλίου_1967

Η Στρατιωτική Δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 [ Βικιπαίδεια | wikipedia ], ή Χούντα των Συνταγματαρχών, ή Χούντα των Αθηνών, ή απλά η Χούντα, με βρήκε μαθητή της 4ης τάξης του Εξαταξίου Γυμνασίου Κουφαλίων (αντίστοιχη 1η Λυκείου). Κάποια πράγματα άλλαξαν αμέσως στο σχολείο, όπως πχ οι πύρινοι λόγοι υπέρ της ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ που κάποιοι εκφωνούσαν. Λέω κάποιοι γιατί υπήρχαν και πολλοί, οι περισσότεροι, δημοκρατικοί, αντιχουντικοί καθηγητές. Θυμάμαι τον άριστο και αυστηρότατο μέσα στην τάξη δημοκρατικό μαθηματικό μας τον Σταμπουλίδη, τον δημοκρατικό φιλόλογο Παπαμιχαλάκη, κ α, όπως θυμάμαι και κάποιους φιλοχουντικούς που όμως δεν θεωρώ εδώ σκόπιμο να τους αναφέρω.

Στα τέλη του 1969 με το Απολυτήριο του Λυκείου στο χέρι και μετά από μία πάνω από τρίμηνη περιπέτεια (αξίζει να να κάνω ειδική αναφορά σε αυτό, άλλη όμως φορά) μέχρι να καταφέρω να πάρω διαβατήριο λόγω “βεβαρημένου” οικογενειακού πολιτικού Μητρώου πήρα τον δρόμο με το τραίνο, το “Ακρόπολις Εξπρές”, για την Σουηδία, την Στοκχόλμη.
Ο λόγος όμως που πήρε χρόνο μέχρι να καταφέρω να βγάλω διαβατήριο ήταν ότι ο πατέρας μου Στέφανος είχε κάνει ένα χρόνο στη Μακρόνησο το 1948-49, ενώ ο λιγάκι μεγαλύτερος α δελφός του Κώστας, ένας από τους πολλούς αδελφούς του, συμμετείχε στην Αντίσταση και στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και ήταν χαρακτηρισμένος ως “αμετανόητος” κομμουνιστής – αυτή την τύχη είχαν οι αγωνιστές ενάντια στο Γερμανό κατακτητή.

Στη Στοκχόλμη οργανώθηκα σχεδόν αμέσως στους Λαμπράκηδες, στο ΚΚΕ-Εσωτερικού, στο ΠΑΜ, στην Αντιδικτατορική Επιτροπή και μέσα από τις τάξεις αυτών των οργάνων αλλά και του τότε μεγάλου και πολύ δυναμικού Ελληνικού Φοιτητικού Συλλόγου Στοκχόλμης του οποίου χρημάτισα μέλος του ΔΣ και Πρόεδρος, θεωρώ ότι έκανα κ΄εγώ το ελάχιστο δημοκρατικό μου καθήκον ενάντια στη Δικτατορία στη Πατρίδα μας.

Την Ελλάδα δεν την επισκέφτηκα όλα αυτά τα χρόνια παρά για πρώτη φορά μερικούς μήνες μετά την πτώση της Χούντας (που έγινε σε σχέση και σαν άμεση συνέπεια της Κυπριακής Τραγωδίας, και την Μεταπολίτευση, στις 24 Ιουλίου του 1974, ημέρα που επανήλθε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος και ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας).

Λίγο αργότερα, μαζί με τον αγαπητό φίλο και συναγωνιστή, γραφίστα τότε και δημοσιογράφο μετέπειτα τόσο στη Σουηδία όσο και στην Ελλάδα, τον Αντώνη Χατζή, Antonis Xatzis, συμμετείχαμε στο Πρώτο Μεταδικτατορικό Συνέδριο της ΕΦΕΕ, ως μέλη του Εθνικού Συμβουλίου εκπροσωπόντας τον τότε Ελληνικό Φοιτητικό Σύλλογο Στοκχόλμης. Η σύγκληση του Εθνικού Συμβουλίου της ΕΦΕΕ το 1975 έγινε μέσα σε τρικυμιώδεις διαδικασίες, κύρια στα διαδικαστικά, που κράτησαν πολλές μέρες στην τότε Πάντειο Σχολή Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών, στο σημερινό Πάντειο Πανεπιστήμιο, και όπως θυμάμαι ακόμη πολύ έντονα, συμμετείχε σχεδόν όλη η μετέπειτα πολιτική, κομματική #Νομενκλατούρα που μετά την Μεταπολίτευση κυβέρνησε (ή κατέστρεψε κατά πολλούς) την Ελλάδα. Μεταξύ αυτών και ο νυν στο προσκήνιο Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων Νίκος Βούτσης, για να αναφέρω έναν, αλλά εκεί ήταν σχεδόν όλοι οι μετέπειτα “κυβερνήτες” υπουργοί, βο(υ)λευτές, διοικητές οργανισμών…

Η ζημιά που έκανε η Χούντα στην Ελλάδα ήταν πολύ μεγάλη. Οδήγησε στην Τουρκική εισβολή και στην ακόμη συνεχιζόμενη κατοχή μεγάλου κομματιού της Ελληνικής Μεγαλονήσου Κύπρου, και εντός Ελλάδος διέκοψε κύρια την δημοκρατική πορεία που είχε αρχίσει να παίρνει η χώρα μετά την πρώτη εκλογική νίκη της Ένωσης Κέντρου υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου το 1963, τον Ανένδοτο, τα Ιουλιανά και την προοπτική της σαρωτικής νίκης που θα πετύχαιναν οι δημοκρατικές δυνάμεις στις εκλογές που είχαν προκυρηχθεί για τις αρχές Μαΐου του 1967. Η Χούντα, η Δικτατορία των Συνταγματαρχών με βοήθεια έξωθεν ανέκοψε βάρβαρα αυτή την προοπτική. Οι ΗΠΑ μέσω στόματος του Προέδρου τους Μπιλ Κλίντον παραδέχτηκαν το λάθος τους και ζήτησαν μάλιστα και συγνώμη προ ετών σε σχέση με την τότε προεδρική επίσκεψη στην Αθήνα.

Χωρίς την τότε “σωτήρια παρέμβαση” των Ενόπλων μας Δυνάμεων πιστεύω ακράδαντα ότι η εξελικτική πορεία της χώρας μας σε όλους τους τομείς θα ήταν ριζικά διαφορετική, θα είμασταν αφάνταστα καλύτερα.

Οι φωτογραφίες είναι από τα χρόνια εκείνα, δηλαδή από μια άλλη εποχή που οι νεώτεροι μπορούν φυσικά να την μελετήσουν μέσα από τα πάρα πολλά ιστορικά βιβλία που έχουν συγγραφεί.